نوازش؛ تنها امید مادران روشندل/ همه در برابر صاحبان عصای سفید مسئولیم

به گزارش شاهین پرس؛ در پشت پلک های فرو بسته اش، پرتو تابناک حیات را حس می کند، او نابینا است اما نه بر اندیشه ها که اندیشه ها به دیده بصری بی نیازند، او از دیدن ظواهر دنیا ناتوان است. در پس این ناتوانی هزاران چشم بینا دارد که می تواند جهان را بهتر از دیگری درک کند. برای کسی که نابینا است، تصور دیدن دنیا، تصوری بی مانند است اما در این میان او تنها می تواند از روی شنیده های خود دنیا را در ذهن خود تجسم کند، دنیایی که با دنیای بینایان فرسنگ ها فاصله دارد.

روز عصای سفید، روز ملی نابینایان است که در آن برای گرامیداشت دستاوردهای نابینایان که چه به صورت مادرزادی و یا به علت بروز حادثه ای ناگوار نابینا شده اند جشن گرفته می شود.

* دو سوم نابینایان جهان را زنان تشکیل می دهند

طبق آمارهای جهانی، زنان نسبت به مردان در معرض خطر بالاتری از ابتلا به نابینایی قرار دارند، تا جایی که دو سوم از نابینایان سراسر جهان را زنان و دختران تشکیل می دهند.

اگر نیک درباره موضوع نابینایی و زندگی نابینایان کند و کاو کنیم، پی خواهیم برد که تنها 20 درصد زنان و مردان نابینا تمایل دارند که با فرد نابینای دیگری ازدواج کنند و اکثرا می خواهند همسر آنها بینا و یا حداقل کم بینا باشد که این امر به خصوص در مردان بیشتر از زنان صدق می کند و اصولا دختران نابینای ما در این زمینه با مشکلات حادتری دست به گریبان هستند.

* مشکلات زنان نابینا؛ از دوران کودکی تا مادری

بگذارید به زمان تولد کودکان نابینا برگردیم، خانم نابینایی تعریف می کرد که بر اثر ندانم کاری در زمان بارداری خود واکسن سرخچه زده و همین باعث شد تا دختری نابینا به دنیا بیاورد، علاوه بر فرهنگ غلطی که در جامعه ما از نظر دختر بودن یا پسر بودن فرزند حاکم است و این مادر را رنج می داد، رنج مضاعفی نیز حالا گریبانگیرش شده بود، رنج به دنیا آوردن دختری نابینا.

معمولا خانواده‌هایی که کودک نابینا دارند، سعی می کنند از همان ابتدای کودکی مسئولیت های او را به عهده بگیرند و فرزند خود را ناتوان می پندارند. همین امر باعث می شود کودک از همان ابتدا دچار افسردگی، اضطراب و پرخاشگری شود. در حالی که والدین چنین کودکانی نباید نقش تربیتی خود را فراموش کرده و از آموختن مهارت های زندگی به فرزندشان دریغ کنند.

والدین افراد نابینا لازم است تا مهارت های شناختی دیگر را در وجود فرزندشان تقویت کنند، مهارت هایی نظیر شنیدن، لمس کردن، بوییدن و … . حتی ممکن است زمان بلوغ فرزند نابینا با تاخیر مواجه شود چرا که اگر دو کودک بینا و نابینا را در نظر بگیریم می بینیم کودک بینا خیلی سریع و بدون آموزش و تنها با نگاه کردن به اطراف خود با مواردی مانند طرز غذا خوردن یا حالت های صورت آشنا می شود اما برای یک کودک نابینا باید تمام این موارد آموزش داده شود و اگر اجازه ندهند آنها را لمس کند متوجه آن حالات نمی شود. این حالت تا زمانی که فرزند به اوج تکامل و زمان حساس در انتخاب ها و تصمیم گیری های خود برسد ادامه خواهد یافت.

زمانی که فرزند نابینا بخواهد ازدواج کند، اغلب با مشکل مواجه می شود، چرا که افراد کم بینا و نابینا ترجیح می دهند با فردی بینا یا نیمه بینا ازدواج کنند تااز عهده کارهای خود برآید.

پسران نابینا تمایل زیادی دارند تا با دختران بینا ازدواج کنند و این نشان از تربیت آن ها دارد، مادری که تا زمان بزرگ شدن فرزندش عهده دار کارهای او بوده و به او مهارت های زندگی را نیاموخته حالا باید ببیند که فرزندش تمایل به ازدواج با فردی بینا را دارد تا کارهایی که مادرش انجام می داده را از همسر مطالبه کند، این در حالی است که باید پذیرفت هر کس وارد زندگی مشترک می شود باید بار مسئولیت خود را به تنهایی بر دوش کشد خواه آن فرد بینا باشد یا نابینا؛ در غیر اینصورت دیری به طول نخواهد انجامید که زندگی مشترک آن فرد با بحران مواجه شود.

اما در این میان باید به نقش رسانه ها نیز توجه کرد، در رسانه های عمومی اغلب بر تحصیلات و پله های موفقیت یک فرد نابینا تاکید می شود، در حالی که یک دختر نابینا باید خانه داری را نیز خوب آموخته باشد و یا پسر نابینا بتواند از عهده امور مردانه خانه برآید، چیزی که در فیلم های مستند و سریال ها اصلا به چشم نمی آید. اگر هر یک از این افراد بتوانند در زندگی شخصی و خانه به حد مطلوب برسند می توان امیدوار بود که با ازدواج کردن مشکلی برایشان پیش نخواهد آمد و نیز نابینایان کمتر به سراغ افراد بینا برای زندگی مشترک بروند.

زنان نابینا پس از ازدواج اگر مهارت های خانه داری را نیاموخته باشند، مشکلات بیشتری نسبت به مردان دارند به ویژه اگر همسر آن ها بینا باشد؛ به طوری که به گفته بسیاری از همین افراد همسر بینای آن ها در نظافت خانه حساس است و خانم نابینا همیشه سعی میکند تا همه چیز شسته و نظافت را رعایت کند تا به مشکلی برنخورد.

با همه این تفاسیر و به گفته کارشناسان به نظر می رسد، زوج های زن بینا و مرد نابینا و همچنین هر دو نابینا بیشترین رضایتمندی را داشته اند و این نشان می دهد تعامل بینا و نابینا در صورتی که طرفین درست انتخاب شوند اتفاق خوبی است و وقتی مهارتها کسب شوند می توان مشکلات ناشی از نابینایی را جبران کرد.

مادر شدن یک زن نابینا هم یکی دیگر از مسائلی است که این زنان با آن دست و پنجه نرم می کنند، مادر نابینا شاید کمتر بتواند برای فرزندش کارهای جذاب انجام دهد، مثلا پخت شیرینی، درست کردن کاردستی، گفتن املا و تکالیف درسی و …. اما یک نکته هم خالی از لطف نیست؛ چه مادری که نابینا است نمی تواند کودک خود را ببیند و همین باعث می شود تا او را بیشتر لمس کرده و ببوید و بنا بر این عواطف مادری نه تنها کاهش پیدا نکرده که می تواند بیشتر از مادران بینا نیز باشد. چه مادران بینایی که تنها در روز کودک و فرزند خود را می بینند و به همین دیدار بسنده می کنند و بزرگ شدن فرزند خود را فقط لمس می کنند به امید روزی که دستان کوچک فرزندشان دستگیر آن ها باشد و جای عصای سفید را در دستان پرمهرشان پرکند تا مجبور نباشند برای رفتن به هر کوی و برزن دست به دامن عصای سفید شوند؛ اما مادر نابینا همه زندگی خود را وقف فرزندش می کند و بیشترین مهر و عطوفت را نثار او می کند و در آخر شاید آن کودک دلبند تنهایش بگذارد و عصای پیری اش هم نشود.

* همه در برابر صاحبان عصای سفید مسئولیم

حال که از سختی های زندگی نابینایان یا همان صاحبان عصای سفید گفتیم بد نیست تلنگری هم به خودمان بزنیم؛ به شهرداریمان، به ادرات راهنمایی و رانندگی و همه ارگان های دولتیمان؛ همه باید در برابر دیدگان روشن ضمیر این افراد پاسخگو باشیم.

اتومبیل ها باید در هنگام دیدن فرد نابینا سرعت خود را کم کنند، دستگاه های دولتی قانون 2 درصد استخدام معلولان را اجرا کنند، تمام خیابان ها و اماکن عمومی برای معلولان مناسب سازی شود و نیز بر اساس آنچه در قانون جامع حمایت از معلولان آمده، شهرداری از صدور پروانه برای واحدهایی که به افراد معلول بی توجهند و نکات مهندسی لازم را رعایت نمی کنند، خودداری کند، چاله های خیابان که برای لوله کشی کنده شده اند و پستی ها و بلندی های کوچه ها و پیاده روها برای عبور و مرور معلولان مناسب سازی شود و … تا خدای ناکرده معلولان و به ویژه نابینایان عزیز از حضور در پارک ها و جامعه محروم نشوند.

* قدر گوهر، گوهری داند…

در پایان باید به این نکته نیز اشاره شود که چشم حساس ترین عضو بدن است و در معرض آسیب؛ مواظبت از آن کاری بسیار آسان و کم هزینه است، عضوی که تا هست قدرش را نمی دانیم و باید قدر آن را از کسانی بپرسیم که از آن محرومند، پس بیایید از همین امروز به دیده بان بدنمان توجه بیشتری داشته باشیم و برای آسایش صاحبان عصای سفید نیز تلاش کنیم تا کمتر غم نداشتن این نعمت الهی را احساس کنند.

انتهای پیام/