با گسترش علوم اسلامی می توان علم را از حالت سکولار بیرون آورد

به گزارش پایگاه خبری شهرستان شاهین شهر و میمه “شاهین نا” حجة الاسلام دکترمحمد جواد هاشمی استاد دانشگاه در گفتگویی با پایگاه خبری شاهین نا، اظهار داشت: اگر علم در گذشته علم سکولار (مستقل از دین) تلقی می شد، با گسترش علوم اسلامی می توان علم را از حالت سکولار بیرون آورد.
در تقویم کشور روز 27 آذر سالروز شهادت آیت الله دکتر محمد مفتح روز وحدت حوزه و دانشگاه نامگذاری شده است آنچه که باعث باعث این نامگذاری شده چه بوده؟
دکتر هاشمی: سالروز شهادت آیت الله دکتر مفتح روز وحدت حوزه و دانشگاه معرفی شده است و این نامگذاری بسیار هوشمندانه و بجا می باشد، چون زمانی تلقی رایج این بود که حوزه علمیه نماد دین و دینداری و دانشگاه نماد علم می باشد و این تصور غلط برگرفته از غرب بوده در غرب کلیساها از مدارس و دانشگاه ها جدا بود و برخی از مباحث علمی گاه متعارض با دین از کار در می آمد.
باتوجه به اینکه در الهیات توراتی در خصوص مباحث علمی هم اظهار نظر می شد، ولی این اظهار نظر صرفا اظهار نظر الهیاتی بود نه اظهار نظر علمی و چون صرفا با نگاه الهیاتی و آن هم الهیات تحریف شده به موضوعات و مباحث نگاه می کردندعلم متعارض با دین در می آمد و این تعارض علم و دین باعث شده استناد به این جمله شود «مال قیصر به قیصر واگذارند». به همین دلیل علم و حوزه سیاست و حوزه اجتماعیات از مباحث دینی کاملا جداشد و تحت تأثیر اتفاقاتی که در غرب اتفاق افتاد، تلقی رایج در کشور ما هم این شد که حوزه و نهاد حوزوی نماد دین است و دانشگاه مرجع علمی می باشد. و دانشگاه را به حوزه چکار این تلقی رایج بود که در ابتدا با آن مواجه بودیم و با نامگذاری روز معینی با عنوان روز وحدت حوزه و دانشگاه در واقع به این تلقی پایان داده شدو آن این بود که حوزه و دانشگاه تحت یک وحدتی با یکدیگر در تعامل هستند.
وحدت حوزه و دانشگاه چه نتیجه ای به دنبال داشت؟
دکتر هاشمی: با وحدت حوزه و دانشگاه مباحث مختلفی پی گرفته شد. برخی تصور می کردند با پاس داشتن روز وحدت حوزه و دانشگاه توانسته اند این دو نهاد را به هم نزدیک کنند و وحدت را ایجاد کنند ولی خوب با صرف برگزاری یک همایش نمی توان وحدت قابل توجه را در حوزه و دانشگاه ایجاد کرد.

با طرح بحث علوم انسانی اسلامی از سوی مقام معظم رهبری به نظر می رسد که وحدت حوزه و دانشگاه به طور منسجم و سیستماتیک پی گرفته می شود و اگر ما برسیم به علوم اسلامی یا دانشگاه اسلامی به همان معنایی که اندیشمندان و خردورزان این حوزه از آن اراده کرده اند آنگاه ما به وحدت حقیقی حوزه و دانشگاه خواهیم رسید. اگرعلم در گذشته به معنای سکولار (مستقل از دین) تلقی می شد با گسترش علوم اسلامی می توان علم را از حالت سکولار بیرون آورد؛ چرا که علم خنثی است و این انسان است که به او جهت می دهد و اندیشه و افکار انسان تحت تأثیر مباحث علوم انسانی اوست با اصلاح مباحث علوم انسانی تفکر جهت دهی و هدف گذاری علوم تغییر خواهد کرد.

زمانی که ما به طبیعت نگاه می کنیم با نگاهی دیگر به طبیعت خواهیم نگریست که متافیزیک با رویکرد قابل توجهی از خودشان نشان خواهد داد. علوم انسانی و اسلامی که زیر بنای فکر وتفکر است با شکل گیری آن علم را متحول خواهد کرد و این همان معنای حقیقی است که می توان با وحدت حوزه و دانشگاه اراده کرد.
ارتباط مباحث دینی و مباحث علمی چگونه حاصل می شود؟ و چه کمکی به یگدیگر می توانند داشته باشند؟
دکتر هاشمی: حوزه با تحقیقات و پژوهشهای دینی به علم کمک می کند و علم در راستای تحقیقات علمی خود در جهت اثبات برخی از پیش فرض های دین به دین یاری خواهد رساند و این وحدت علم و دین است که بالذات با هم متحد بودند اما درافکار برخی اندیشمندان این دو از هم جدا شده اند. هرکه را دورماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش، از آنجایی که علم و دین در اصل با هم متحد بوده اند و بنا برتأثیرگذاری برخی از تفکرهای اندیشمندان از هم جدا مانده اند، هرکدام در جایگاه خود به تعالی انسان خواهد انجامید.

با تشکیل علوم انسانی اسلامی گامی در جهت وحدت حوزه و دانشگاه  و با اسلامی کردن علوم گام دوم را برخواهیم داشت تا زمانی که به وحدت حقیقی برسیم بنابراین وحدت حوزه و دانشگاه بر اثر برخی تلقی های ناروا که معتقد بودند که حوزه علم از دین جداست را باطل خواهد کرد.

مقام معظم رهبری می فرمایند: علم از دل دین می جوشد و اگر علم قرارباشد از دل دین بجوشد نمی توانیم به حوزه با نگاه ثانوی یا با نگاه بیگانه ای که با مباحث علمی است نگریست. دین در مسئله یابی، در هدف گذاری و همچنین در کاربست فرآورده ها و محصولات علمی به علم کمک می کند. دین هم به اثبات برخی از موضوعات به علم کمک می کنددر مبحث خداشناسی باید ابتدا به سراغ علم برویم و با روشعلمی اثبات کنیم، نه به لحاظ دینی.
علمای ما در گذشته خود را محدود به مباحث دینی یا الهیاتی صرف نمی کردند بلکه در کنار عبودیت و دین ورزی دانشمندان برجسته‌ی نه قریه، نه شهر و نه کشور؛ بلکه دوران بودند. از جمله خواجه نصیر الدین طوسی، شیخ الرئیس بوعلی سینا، صدرالمتألهین شیرازی، و بسیاری از دانشمندانی که در کنار دیانت و دین ورزی به علوم هم توجه داشتند علومی از قبیل: علوم پزشکی، علوم زیست شناسی، علوم نجوم و علوم شیمی.