زندگی ۳۰ ساله مادر شهید با صدای پسرش/ تنها سوژه خوب برای یک مستند کافی نیست

به گزارش شاهین پرس، محسن زیباکلام/ «آن مرد زنده است» مستندی ۲۰ دقیقه ای به کارگردانی «علی نیکومنش» است که در بخش ملت قهرمان هفتمین جشنواره مردمی فیلم عمار وارد بخش مسابقه شد.

فیلم روایت زندگی مادر شهیدی در روستای صحرارود فسا است که زندگی اش را با وصیت نامه پسر خود سپری می کند؛ پسر او طلبه شهیدی است که برخلاف همرزمانش که وصیت نامه خود را بر روی کاغذ می نوشتند، در سال ۶۴ وصیت خود را با بیانی زیبا و لحنی گرم ضبط کرده است.

شهید عبدالمجید دستان

ابتدا با بیانی اعتقادی به بیان تفسیر و تبیین شهادت از منظر قرآن و سپس به معرفی خود می پردازد، در ادامه از شوق خود به شهادت می گوید و خبر شهادت خود و مفقود شدنش را می دهد و از مادر و خواهرانش می خواهد که از اینکه مفقود می شود بی تابی نکنند و این امر را لطفی از جانب خدا بدانند که نصیب او شده است.

در ادامه با بیانی احساسی و عاطفی سعی در ایجاد آمادگی روحی بستگان و دوستان خود برای شهادتش دارد.

تنها سوژه خوب کافی نیست

وصیت نامه صوتی شهید سوژه خیلی عالی برای یک مستند است اما تنها سوژه خوب برای یک مستند کافی نیست. برای موفقیت یک فیلم، جذابیت و ارتباط با مخاطب و همراهی او بسیار مهم است و جذابیت جز با روایت خوب به دست نمی آید. اما در این مستند جز خود وصیت نامه صوتی هیچ جذابیتی که مخاطب را ترغیب به دنبال خط تعلیق داستان کند، نمی بینیم.

مستند یا باید گزارشی از یک رخداد باشد و یا توصیفی از آن؛ اما در این فیلم هیچ یک از آنها را نمی بینیم. نمی دانیم هدف کارگردان چیست؟ آیا می خواهد سبکِ زندگی یک مادر شهید روستایی را روایت کند؟ یا می خواهد شهیدی را معرفی کند که در وصیت نامه صوتی خود از شهادت خود گفته و دیگران را توصیه هایی در رابطه با اخلاق و اسلام کرده است؟

این سردرگمی در هدف و مسئله باعث شده تا کارگردان نتواند سیر روایی کار را به خوبی طراحی و مشخص کند. مستند باید یک سیر روایی داشته باشد و این سیر روایی باید مبتنی بر یک موضوع و در چارچوب یک سری اصول باشد. یک مستند ابتدا باید موضوع و یا مسئله خود را مشخص کند و بر اساس آن فیلم روایت شود.

فرم و تکنیک دقیق مشخص نیست

فرم و تکنیک فیلم دقیقا مشخص نیست، گاهی فیلم سعی دارد یک مستند داستانی را روایت کند و گاهی تنها گزارشی از سبک زندگی یک زن روستایی است که ساعات کار روزانه خود را با گوش دادن به سخنان فرزندش سپری می کند.

اینکه در طول زمان فیلم بسیار اندک مادر شهید سخن گفته است و آن هم به صورت گفتار متن بوده است (و نه مستقیما مقابل دوربین) همه این موارد موجب ابهام بیننده می شود و این ابهام تا اواسط فیلم ادامه دارد، زیرا مخاطب می خواهد مقصود و هدف فیلم را بفهمد که تشویش در بیان، مانع از این فهم می گردد.

طولانی بودن زمان فیلم نیز، با توجه به آنکه برای مخاطب کشش ندارد از دیگر اشکالات فیلم است.

به لحاظ فنی، نورپردازی و صدابرداری خوب و تصویربرداری آن بسیار حرفه ای و جذاب است، تدوین اثر، کات ها و برش ها نیز منظم است.

انتهای پیام/ صاحب نیوز