راز تعلل دولت در انتشار فکت شیت ایرانی چیست؟
این سوال مطرح است که در تعلل دولت از خواست رهبری و ملت چه رازی نهفته است؟ آیا چیزهایی هست که دولت نمی تواند و یا نمی خواهد آنها را برای مردم بازگو کند؟ آیا باید در توزانی که دولتی ها از آن میان «داده ها» و «ستانده ها» دم می زنند شک کرد؟ قطعا این حق ملت است که در جریان چند و چون مذاکرات باشد.
به گزارش پایگاه خبری”شاهین نا” به نقل از صاحب نیوز/ ساعتی پس از انتشار بیانیه لوزان و در حالی که مردم ایران هنوز در حال و هوای تعطیلات نوروزی به سر می بردند، سایت وزارت امور خارجه آمریکا متنی را با عنوان «پارامترهای برنامه جامع مشترک» منتشر کرد و از آن به عنوان عین متن توافقی که صورت گرفته -و نه تفسیر آمریکا – یاد کرد. گرچه انتشار این متن با واکنش مذاکره کنندگان ایرانی همراه شد و سعی کردند با حضور در رسانه های گروهی وجاهت قانونی متن امریکایی را زیر سوال ببرند اما عدم موضع گیری رسمی وزارت امور خارجه ایران و پافشاری امریکا و غرب بر ادعاهای خود، نقطه شروع نگرانی ها درباره توافق لوزان بود.
در این شرایط مردم ایران که اصرار عجیب غربی ها بر صحت فکت شیت امریکایی را می دیدند خواستار ارائه گزارش نمایندگان خود از حقیقت توافق لوزان بودند، تحت فشار این درخواست ها بود که سایت وزارت امور خارجه دو روز بعد از انتشار بیانیه ، متن معروف به ” فکت‌شیت ایران از مذاکرات” را بر روی خروجی خود قرار داد. اما در یک اقدام عجیب و در عرض کمتر از یک ساعت این متن از سایت وزارت امور خارجه حذف شد و ظریف نیز در برنامه تلویزیونی که همان شب و در شبکه یک سیما ترتیب داده شده بود، متن حذف شده را تلاش دوستان برای نگارش رشته دستاوردهای “ما” از مذاکرات نامید و اعلام کرد: «هیچ فکت شیت ایرانی وجود ندارد».
پس از این و در حالی که در داخل مرزهای ایران، مسئولان وزارت خارجه بر روی معادل فارسی “فکت شیت” چانه زنی می کردند، آن طرف مرزها آمریکایی ها در محافل رسمی و رسانه ای خود از دستاورد مهمی حرف می زدند که به گفته یکی از مقامات امریکایی این دستاوردها را حتی با گزینه نظامی هم نمی توانستند به دست بیاورند و سکوت مقامات ایرانی اذهان را به باور این ادعاها تشویق می کرد؛ در طرف دیگر سایر کشورهای حاضر در مذاکرات، نه تنها ادعاهای منتشر شده توسط آمریکا را تکذیب نکردند، بلکه محتوای آن را تأیید نیز کردند تا جایی که ریاباکوف، معاون وزیر خارجه روسیه و مسئول تیم مذاکره‌کننده‌ی روسیه در مذاکرات هسته‌ای هم که به نوعی نزدیکترین عضو ۵+۱ به ایران بود، اعلام کرد: «اطلاعات منتشر شده توسط کاخ سفید در مورد جزئیات توافق لوزان صحیح می باشد».
پس از این و در پی افزایش نگرانی ها در مورد توافق لوزان، علی اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی در جلسه غیرعلنی مجلس حضور یافت و بنابر صحبت برخی از نمایندگان مجلس، اعلام کرده بود: «رهبر معظم انقلاب در دیدار با تیم مذاکره کننده هسته‌ای آنها را به ارائه فکت شیت برای عموم ملت ایران ملزم کردند.»
دو روز بعد از حضور دکتر صالحی در مجلس و در آستانه میلاد باسعادت حضرت زهرا، رهبر معظم انقلاب، انتشار فکت شیت ایرانی را مصداقی حقیقی از «همدلی» مورد تأکید در شعار امسال برشمردند و در موضعی صریح فرمودند: «من به خود مسئولین هم این را گفته‌ام همین چند روز؛ مسئولین باید بیایند مردم را و بخصوص نخبگان را از جزئیات و واقعیات مطلع کنند؛ ما چیز محرمانه نداریم، چیز مخفی نداریم».
عجیب اینکه بعد از بیانات معظم له و در حالی که امید آن می رفت که وزارت خارجه نسبت به این بیانات حساس در صدد انتشار فکت شیت ایرانی بر آید؛ همان شب، صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی در چرخشی آشکار و در مخالفت تلویحی با موضوع انتشار فکت‌شیت ایران اظهار کرد: «همین صحبت های بنده، آقایان ظریف و عراقچی، فکت شیت است.»
پس از او نیز عباس عراقچی، معاون وزیر امور خارجه به صراحت اعلام کرد: «فکت‌شیت ایران همان سخنان مبسوط وزیر امور خارجه است و فعلاً ما بنای ارائه مکتوب آن را نداریم»!
مواضع منفی وزارت خارجه و طفره از انتشار فکت شیت ایرانی نتوانستند جلوی مطالبه گری ملت را بگیرد به همین دلیل هفته گذشته ۲۱۳ نفر از نماینده مجلس شورای اسلامی در نامه ای خواستار انتشار فکت‌شیت ایرانی شدند.
رسایی، یکی از این نمایندگان بود که طی تذکر شفاهی در مجلس با تاکید بر اینکه پس از گذشت ۲ هفته دولت فکت شیت را منتشر نکرده است، گفت: اظهارات مقامات دولتی و تیم مذاکره کننده نشان می‌دهد که نمی‌خواهند فکت شیت را منتشر کنند. نکته جالب این که بعد از رسانه ای شدن خبر درخواست نمایندگان ملت برای انتشار فکت شیت ایرانی، ظریف انتشار فکت‌شیت را به صلاحدید مقامات عالی نظام موکول کرد. صرف نظر از تعبیر ظریف در مورد “مقامات عالی نظام” این سوال مطرح است که در تعلل دولت از خواست رهبری و ملت چه رازی نهفته است؟ آیا چیزهایی هست که دولت نمی تواند و یا نمی خواهد آنها را برای مردم بازگو کند؟ آیا باید در توزانی که دولتی ها از آن میان «داده ها» و «ستانده ها» دم می زنند شک کرد؟ قطعا این حق ملت است که در جریان چند و چون مذاکرات باشد و دولتی که مردم خود را محرم نمی داند و محتوای توافقی که به سرنوشت و عزت و اقتدار و آینده آنان گره خورده است را کتمان می کند نباید از آنان انتظار همراهی و همدلی داشته باشد، علاوه بر این، طفره دولتی ها از پاسخ به خواست ملت و اکتفا به تکذیب شفاهی و نامعتبر بودن ادعاهای امریکا، این گمان را که بیانیه لوزان نیز به همان سرنوشتی دچار خواهد شد که توافق ژنو شد تقویت می کند؛ در توافق ژنو نیز علی رقم تکذیب های پی در پی مقامات ایرانی، آن چه در عمل اجرا شد، تفسیر امریکایی ها از توافق بود نه ادعا ی ایرانی ها.