اعتکاف زمانی برای برای بازگشتن به خویشتن خویش است

به گزارش شاهین پرس؛ انسان موجودی مرکب از جسم و روان است. روان یا همان نفس انسانی، موجودی مجرد است که در انجام کارهایش به ابزار مادی چون تن نیاز دارد؛ روح الهی وقتی در کالبد انسانی دمیده شد از آن به روان و نفس تعبیر می‌شود که بر اساس آموزه‌های قرآنی، همین نفس و روان آدمی مدیریت تن و جسم را به عهده دارد.

بنابراین همانگونه که جسم نیازمند مراقبت و پرورش است باید روح و جان را نیز صیقل و پرورش داد و این هنر آدمی است که چگونه روح و جسم خود را به بهترین صورت پرورش دهد. در این میان اعتکاف یکی از راه های پرورش جسم و جان است، زیرا انسان برای رسیدن به سعادت و کمال نیازمند پرورش هر دو بعد وجودی است، روح خود را با نیایش و مناجاتی شیرین و زیبا و هم کلامی با منشا و ذات اقدس الهی و جسم خود را نیز با روزه و امساک کردن صیقل داده و در دریای بیکران الهی به سعادت دست پیدا می کند.

در فضیلت اعتکاف همین پس که معادل طواف کعبه و همتای رکوع و سجود است، خدای متعادل در آیه 125 سوره بقره فرموده است ما به ابراهیم و اسماعیل فرمان دادیم که خانه مرا برای طواف کنندگان و معتکفان و رکوع کنندگان و سجده کنندگان از هرگونه آلودگی تطهیر کنند.

گرچه اعتکاف در لغت به معنای توقف در جایی است، اما امام خمینی(ره) در تعریف اعتکاف می فرمایند: اعتکاف، ماندن در مسجد به نیت عبادت است و قصد عبادت دیگر در آن معتبر نیست، اگر چه احتیاط مستحب نیت عبادتی دیگر، در کنار اصل ماندن است.

براساس آموزه های دینی و اخلاقی، ارزش آدمی را اعمال و کردارش می رساند، معتکف، به اندازه شرافت و فضل عملش انسانی بزرگ و شریف است و اعتکاف، زمانی برای عرشی شدن فرشیان است که با همه فضیلت های بی شمار، زن و مرد را به خود می خواند تا در میان های و هوی دنیایی معراج انسانیت را به تماشا بنشینند

اعتکاف، گریز از لذت گرایى و مهار حس خود محورى و برترى جوئى و بازگشت از قبله دنیاگرایان به سمت و سوى قلب و قبله هستى است، خود سازى، محاسبه نفس، توبه و نیایش، نماز و تلاوت قرآن و استمداد از آستان قدس ربوبى از دیگر برکات‏ اعتکاف است.

دین مبین اسلام، فکر جدایى از زندگى دنیا و گوشه نشینى و کناره گیرى از مردم و به تعبیر دیگر رهبانیت را باطل و ناپسند اعلام کرد، اما اعتکاف را بعنوان فرصتى براى بازگشت‏ به خویشتن و خداى خویش قرار داده است، تا کسانى که از هیاهو و جنجال هاى زندگى مادى خسته مى ‏شوند، بتوانند چند صباحى با خداى خود خلوت کنند و جان و روح خود را با خالق هستى ارتباط دهند.

اعتکاف شرایطی را فراهم می کند تا انسانها با توشه معنوى و اعتقادى راسخ و ایمان و امیدى بیشتر، به زندگى خود ادامه داده و خود را براى صحنه‏ هاى خطر و جهاد در راه خدا آماده سازند، همیشه با یاد خدا تلاش کنند، خود را در محضر معبود هستی ببینند، از نافرمانى او پرهیز کرده و به سوى سعادت دنیا و آخرت گام بردارند.

زمان اعتکاف محدود است، فرصت طلایی عمر در گذر پس باید همتی کرد خالق مهربان قرب خلایق می طلبد. در فکر پرورش روح و روان انسان است و مقررات دینی را تشریع می کند. گرچه اعتکاف، عبادتى مستحبى، تقرب جویانه و داوطلبانه محسوب می شود اما آمیزه ای از چند عبادت با فضیلت است که این تنوع عبادات به دلیل نیازهای گوناگون انسان است و هر عبادتی جوابگوی نیازی از او است.

اعتکاف، حضور در مسجد و خواندن نماز هم شرط آن است. عاکف سه روز در مسجد جامع شهر مقیم می شود و جز برای ضروریات، خانه حضرت حق را ترک نمی کند. خود را از حلال باز می دارد تا با تمرین بندگی، جهاد با نفس را بیازماید. اعتکاف عهد مودّت و میثاق مجدد با پروردگار است، نماز، زنگار غفلت را از روان می زداید و روح و روان را صیقل می دهد و روزه که خود عبادتی ارزشمند به شمار می رود شرط اعتکاف و روز سوم آن رنگ وجوب مى ‏گیرد، در واقع روزه، پالایشگاه خلوص و نردبان صعود است و روزه دار پرواز در آسمان عبادت و عبودیت را می آزماید و آیینه قلب خود را به انوار الهی پیوند می زند،اعتکاف شکلی از حج را نیز در خود دارد که معتکف با شرکت در این آزمون الهی و بریدن از تعلقات و دلبستگی دنیوی موجب دمیده شدن روح ایثار و گذشت در وجود آدمی می شود.

انتهای پیام/