توصیه‌های کاربردی برای زائران اربعین حسینی

به گزارش شاهین پرس، این روزها، همه جا حال و هوای رفتن به کربلای معلا و شرکت در راهپیمایی عظیم اربعین دیده می‌شود. آنها که قصد سفر و شرکت در راهپیمایی اربعین را دارند در حال بستن کوله بار خود هستند و آنهایی که جامانده اند تصاویر و فیلم های مربوطه را از تلویزیون و دیگر رسانه ها می‌بینند و اشک حسرت می‌ریزند.

یک نکته از بزرگان

* حاج آقا مجتبی تهرانی «رضوان الله تعالی علیه» می‌فرمود: در صدقه دادن، در دعا کردن و در زیارت کردن زرنگ باشید.

می‌فرمود: «اگر می‌خواهی صدقه بدهی، همین‌طوری صدقه نده، زرنگ باش! حواست جمع باشد، صدقه را از طرف امام رضا «علیه السلام» برای سلامتی آقا امام زمان «عجل الله تعالی فرجه» بده! برای دو معصوم است؛ دو معصومی که خدا آنها را دوست دارد، ممکن نیست خداوند این صدقه تو را رد کند، تو هم اینجا حق واسطه‌گری‌ات را می‌گیری. تو واسطه‌ای و همین حق واسطه‌گری است که اجازه می‌دهد تو به مراحل خاص برسی.» به همین شیوه می‌توان اعمال این سفر و زیارتهایش را از طرف یکی از معصومین «ع» انجام داد که بی‌تردید از سوی خداوند متعال مورد قبول قرار خواهد گرفت و این وسط، به شما مزد واسطه‎گریتان را می‌دهند. پس چه خوب که از ابتدای سفر چنین نیتی کنیم.

* از بعضی از بزرگان نقل شده است که یکی از بزرگترین آرزوهای رهبر عزیز انقلاب، زیارت قبر مطهر جدشان امام حسین «ع» در کربلاست. می‌توان این سفر را به پاس همه زحمتها و جانفشانی ها و خون دلهایی که ایشان برای ما و ملت ما و امت اسلامی می‌خورند، به نیابت از ایشان انجام داد.

* کسانی که چیزهایی درباره «مدینه فاضله» و «جامعه آرمانی» شنیده یا خوانده‌اند آن را در این مسیر، به چشم می‌بینند. این مسیر، سراسر مهربانی، عاطفه، جود وسخاوت، معنویت، تعاون و همه صفت ها و ویژگی های یک جامعه خوب را با خود به همراه دارد.

* شاید بعضی تنها با یک حس عاشقانه، عازم راه شده‌اند و چیز زیادی از فراز و نشیب‌های احتمالی این راه نمی‌دانند، اما برای اینکه این سفر و بخصوص این راهپیمایی سه چهار روزه پربارتر باشد،‌ شنیدن و به کار بستن برخی تذکرات و یادآوری‌ها برای مسافران حرم ضروری است.

الف- پیش از سفر:
* به هیچ وجه با خودتان ساک‌های بزرگ و حجیم نیاورید (بخصوص خانم ها)، بلکه یک کوله پشتی راحت و متوسط انتخاب کنید. بهتر است کوله پشتی‌هایی انتخاب کنید که به قول کوهنوردها حداکثر چهل لیتری است. و چه بهتر که شستی هم داشته باشد و بندشان پیش‌سینه هم داشته باشد که بتوان کوله را بخوبی روی پشت، فیکس کرد.

از آوردن بارهای سنگین نیز خودداری کنید؛ مسیر نجف به کربلا حدود ۸۵ کیلومتر است و بار سنگین، شما را آزار می‌دهد.

* یک  جلد مفاتیح حاوی اعمال زیارتی نجف و کوفه و کربلا ، یا کتاب های مخصوصی که فقط این اعمال را ذکر کرده‌اند همراه داشته باشید. به مفاتیح نصب شده روی گوشیهایتان اکتفا نکنید؛ بعید است بتوانید آنها را داخل حرمهای مطهر یا مسجد کوفه ببرید.

* یادتان باشد که در این مسیر، مدیران موکب های بین راه، آنقدر با کرامت با شما برخورد می‌کنند که لازم نباشد با خودتان خوراکیهای زیاد و متنوع بردارید. مگر اینکه به خاطر نوع خاصی از بیماری به دارو نیاز داشته باشید که برای آن باید تمهیدات لازم را بیندیشید. البته همراه داشتن مقداری مویز و کشمش و مغزهای خوراکی برای زمان پیاده روی بخصوص در هوای نسبتاً سرد شب برای تأمین انرژی توصیه شده است.

مقداری لیموترش نیز‌ همراه داشته باشید و قبل از مصرف غذاهای گوشتی روی آنها چند قطره بچکانید تا از مسمومیتهای احتمالی پیشگیری کنید. یک مقدار عسل خوب طبیعی را هم در یک بطری نوشابه ۳۰۰ سی سی بریزید وهمراه داشته باشید.

* بین راه، مشکلی برای اسکان ندارید چون موکب های فراوانی هستند که شما را با اصرار دعوت به ناهار و شام و استراحت و … می‌کنند. لذا سعی کنید پتوهای بزرگ و حجیم و سنگین با خودتان نیاورید. بهتر است پتوهای سبک سفری و یکی دو تا ملحفه تهیه کنید تا در صورت لزوم از آن برای گرمایش خود بهره بگیرید.
* قاشق و چنگال و یک کارد کوچک و استکان یا لیوان کوچک دسته دار، خمیردندان کوچک سفری و صابون کوچک، ژل ضد عفونی و چند شامپوی کوچک هتلی، مهر و جانماز کوچک و خودکار روان و کاغذ یا دفترچه یادداشت کوچک ، از ضروریات است.
* داشتن کلاه خیلی به شما کمک می‌کند، چون هوا بشدت متغیر است. پیشنهاد می‌شود کلاهی انتخاب کنید که گوشهایتان را را بپوشاند و اگر لبه دار هم باشد برای در امان بودن از آفتاب و نور شدید، عالی است. برخی آوردن یک چتر کوچک یا عصای کوهنوردی را هم توصیه می‌کنند.
* حتماً‌ دو سه تا چفیه و یک حوله متوسط بیاورید. این چفیه‌ها برای پوشاندن سر و گردن، خشک کردن دست و صورت و انداختن روی بالشهای خواب و خیلی موارد دیگر کاربرد دارند تعدادی ماسک یکبار مصرف هم همراه داشته باشید.
* از همراه داشتن هر گونه اشیاء ممنوعه از قبیل مواد مخدر،ادوات نظامی،چاقو،قمه و …در طول سفر جدا خودداری نمایید.
* نوع کفش برای پیاده روی خیلی مهم است و علی رغم اینکه به دمپایی توصیه شده اما کفش‌هایی که از پارچه‌های گورتکس ساخته شده‌اند و تختشان آنتی‌شوک و ضربه گیر دارد و الیاف نانونقره دارند خیلی بهتر است. این کفش ها مانع عرق کردن می‌شود و اگر هم عرق کند، آن را به بیرون می‌دهد و پا خشک می‌ماند. با این حال اگر امکان تهیه چنین کفشهایی را ندارید، بهتر است از کفشهای تازه خریده و نو در این مسیر استفاده نکنید. کفشهای کتانی معمولی هم علی‌رغم آنکه راحت‌تر به نظر می‌رسند شاید بهترین گزینه نیستند. بهتر است کفش اسپورتی که مدتی استفاده شده و نه خیلی گشاد و نه خیلی چسبان باشد برای این راه بپوشید. علاوه بر کفش یک جفت دمپایی نیز لازم به نظر می‌رسد.
* یک سری داروهای گیاهی و شیمیایی افزایش دهنده و تقویت کننده سیستم ایمنی بدن هستند مثل اکی هرب (Echeherb) و امثالهم که بیشتر گیاه بابونه را در خود دارند. با مراجعه به پزشک، آن را تهیه کنید و قبل از سفر، سیستم عمومی خودتان را تقویت کنید.

اگر بتوانید روزی یک قرص جوشان مولتی ویتامین یا قرص معمولی مولتی ویتامین را از همین الان تا یک هفته بعد از سفر میل کنید، کمک زیادی می‌کند که مریض نشوید. برخی هم قرصهای «فارماتون» را برای تقویت و «دیکلوفناک» را برای پادرد و کمردرد احتمالی پیشنهاد می‌کنند. ضمنا بیمارانی که د اروی خاص مصرف میکنند برای مدت بیست (20)روز دارو همراه داشته باشند.چند چسب زخم و وازلین یا پماد مخصوص ترک خوردگی یا تاول هم همراهتان باشد؛ هر چند اکیپهای امدادی عراقی اکثراً‌ به این کار می‌پردازند.
* خیلی مهم است که لباس زیر، چه بالاپوش و چه زیرپوش، حتماً از جنس پنبه‌ای باشد تا بتواند عرق بدن را جذب کند. پیشنهاد مشخص هم اینکه اگر هر چند تا بر می‌دارید از کهنه هایش بردارید که هر جا حمام کردید بتوانید با خیال راحت، قبلی را دور بیندازید. چرا که در این چند روز خیلی فرصت یا حوصله یا جایی برای شستن یا پهن کردن لباس نخواهید داشت.
* دستمال مرطوب، گزینه مهمی است. همین طور پنبه الکلی. اولی خیلی سریع می‌تواند سر و صورتتان را تمیز کند و بوی عرق بدنتان را بگیرد. پنبه الکلی هم برای مواردی که احتیاج به ضد عفونی سریع داریم خیلی اهمیت دارد. به نظر می‌رسد دو تا بسته ۲۰ تا ۲۵ تایی دستمال مرطوب و یک بسته صد تایی پنبه الکلی برای طول مسیر کفایت کند .
* همیانهای مسافرتی حاجیان یا کیف های زیر لباسی مدارک، بسیار مفید است. در طول سفر، بیش از همه چیز، مواظب گذرنامه‌هایتان باشید. پول را می‌شود از کسی قرض کنید اما اگر گذرنامه‌تان را گم کنید به گرفتاری شدیدی دچار می‌شوید. محض احتیاط پول و دلار و دینارها و اشیای قیمتی‌تان را توی جیبهای دم دست قرار ندهید و همه آنها را در یک جیب یا یک کیف نگذارید که اگر به هر دلیلی آنها را از دست دادید، برای خودتان و همراهانتان مشکل ایجاد نکنید.
* معمولاً‌ صبح اول وقت موقع حرکت، هوا سرد است و به تدریج، هم هوا گرم می‌شود و هم راهپیمایان عرق می‌کنند. بهتر است به جای کاپشن و پالتوهای بزرگ و دست و پا گیر، از دو سه تا لباس متوسط و یک کاپشن معمولی استفاده کنید تا در موقع حرکت هر چه گرمتر شُدید، یکی از این پیراهنها یا بلوزهای معمولی را کم کنید.
* کتابهای صوتی مرتبط و برخی شعرها یا سخنرانیها و مرثیه خوانیهای برگزیده خوب را دانلود کنید و در گوشی همراهتان بریزید تا در طول مسیر، حال و هوایتان هر چه بیشتر عاشورایی باشد. هر چند در طول مسیر در و دیوار و هر صحنه، بهانه‌ای برای روضه و گریه و اشک است.
* در بسیاری از موارد، همراه داشتن تعدادی از تصاویر امام خمینی (ره ) و رهبر معظم انقلاب بخصوص در مواردی که زائران کشورهای دیگر از شما درخواست می‌کنند، خیلی موجب مسرت وشادی شما و آنان می‌گردد!
* شارژرتان یادتان نرود. اگر دوربین هم می‌برید، شارژر دوربین یادتان نرود! توجه داشته باشید با وجود اینکه مراکزی برای شارژ در طول مسیر تعبیه شده و تخته برق و پریز گذاشته‌اند ولی مسئله شارژ مسئله طاقت‌فرسایی است، خصوصاً برای کسانی که تلفن همراه هوشمند دارند و دوست دارند عکس بگیرند و تلفنی بزنند و وارد شبکه اجتماعی بشوند، توصیه می‌شود یکی از این پاور بانک با خودشان بردارند.

 ب- در حین راهپیمایی:

* کسانی که در این مسیر قرار می‌گیرند، خواه ناخواه چشمشان به اتفاقات و تصاویری «افسانه‌وار» می‌افتد که مبهوت می‌مانند: آنکه به زور تو را به پذیرایی ساده یا مفصلش دعوت می‌کند، آنکه تو را به ناهار یا شام یا خوردنی یا میوه دعوت می‌کند، آن کودکی که در یک پارچ ساده به تو آب تعارف می‌کند، پیرمردی که می‌خواهد با عطر کوچکی که در دست دارد، زائران ارباب را خوشبوتر کند، آنکه تو را با دستهایش یا دستگاههای برقی به ماساژ دعوت می‌کند تا خستگی راه از تنت بیرون ببرد، آنکه بر زخمهای پایت مرهم می‌نهد، و آنها که در هر چند قدم تو را به نوشیدن چای یا نوشیدنی‌های دیگر می‌خوانند، آنها که خط تلفن بین المللی مجانی راه انداخته‌اند تا خبر سلامتی‌ات را به خانواده‌ات بدهی، آنکه بره کوچک نذری‌اش را با ریسمان کوچکی به همراه آورده تا به حرم مولا ببرد، مادران و پدرانی که فرزندان دوقلوی خودشان را در کالسکه‌ها همراه آورده‌اند، آنها که تمام خانواده و اقوامشان را در این مسیر همراهی می‌کنند،‌ و …. اینها خیلی جذاب هستند و دیدنی.  در صورت امکان از این صحنه‌ها عکس و فیلم تهیه کنید تا دیگران را هم در شگفتی دیدارتان شریک کنید و نیز امکان مرور خاطرات این سفر را از طریق بازبینی آن عکس ها و فیلم ها برای خود فراهم آورید.

* حتماً به ذهنتان خطور می کند که از این پیاده رفتن چه چیزی عایدتان می گردد. پاسخ این است که پاک شدن یک گناه و اضافه شدن یک حسنه و اعتلای یک درجه برای هر گامی که شما در این مسیر برای زیارت امام حسین علیه السلام بر می دارید نصیب شما می شود و هر چه نزدیکتر، غم و اندوه و حزنتان افزونتر. این مسیر، بهترین فرصت برای تفکر و دعاست. یکی از بزرگان می‌فرمود: «ثواب هر یک گامتان را به یکی از شهدای عزیزیا عزیزان زنده یا مرحوم خود هدیه کنید. تک تکشان را یاد کنید و حاجتهای خاصشان را از خدا بخواهید.».

* یادتان هم باشد که این سفر، با سفرهای دیگر حتی سفرهای عتبات در دیگر مواقع سال متفاوت است. اینجا تنها مقصد موضوعیت ندارد؛ راه و مسیر هم مهم و به نوعی هدف است. فکر نکنید اگر از زیارت یا زیاد زیارت کردن بازماندید خیلی خسارت کرده‌اید؛ اینجا مسیر تماشا و حیرت است و بس!

* قرآن در سوره آل عمران توصیه می‌کند که با ادیان الهی دیگر بر سر نقاط مشترک توحید و معاد متحد بشویم: «قُلْ یَا أَهْلَ الْکِتَابِ! تَعَالَوْا إِلَى کَلِمَهٍ سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ أَن لَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئًا وَلَا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ». امام خمینی هم فرمودند که شیعه وسنی در برابر دشمن متحد بشوند. نکند در این سفر با دشنام و … که بارها از سوی رهبر فرزانه انقلاب اسلامی حرام اعلام شده، موجب تفرقه دشمن پسند بشویم بخصوص که برخی از آوارگان مظلوم ساکن در موکبهای بین راه، از برادران و خواهران اهل تسنن ما هستند و این کار قطعاً مورد رضایت امام زمان و خداوند متعال نخواهد بود. حال وقتی ما باید تلاش کنیم که وحدت شیعه و سنی را در این مسیر الهی خدشه دار نکنیم، به طریق اولی نباید به گونه‌ای عمل کنیم که باعث تفرقه شیعیان هم بشویم یعنی کاری که شبکه‌های انگلیسی ساخته مبلغ شیعه یا سنی در این سالها و بخصوص در این ماهها انجام می‌دهند ومباد که ما سربازان بی جیره و مواجب لندن نشینان بشویم.

در یک کلام: تفرقه انگیزی در این سفر اکیداً‌ حرام و ممنوع! این مسیر، رود یکی شدن‌هاست نه جدا کردن نهرها از رود پر خروش اهل بیت علیهم السلام. ممکن است خود ما با توجه و شعوری که داریم، دست به اعمال تفرقه‌افکنانه نزنیم، اما کسانی را ببینیم که چنین می‌کنند. حتی المقدور تا جایی که ممکن است با نرم‌ترین روش ممکن و با مهربانی، انان را امربه معروف و نهی از منکر کنیم.

* از روی فهرست مخاطبان گوشی همراهتان می‌توانید همه را یاد و دعا کنید. می‌توانید با تسبیح ، نام تک تک اعضای خانواده و فامیل و دوستان و همکاران و همسایگان و شهدایی که با آنها مأنوس بودید یا دوستشان دارید رادر ذهنتان بیاورید و جلو بروید.

می‌توانید ذکرهای متعدد را تکرار کنید. می‌توانید در گوشی تلفن همراهتان، چند روضه خوب یا چند شعر خوب یا مرثیه مرتبط و تأثیرگذار بریزید تا بیشتر حال و هوای عاشورایی پیدا کنید. هر چند به هر چیزی که در این مسیر می‌بینید می‌توانید به عنوان بهانه‌ای برای روضه بنگرید: کودکان سیاهپوش را که می‌بینید یاد خردسالان قافله امام حسین «ع» در سال ۶۱ بیفتید و آزارها و شکنجه‌هایی که در مسیر کربلا تا شام تحمل کردند. خوب است که دستی به سر این کودکان بکشید و ببوسیدشان، گاهی اگر پدر و مادرشان خسته شده‌اند برای چند گامی به آغوش بکشیدشان بگیرید و همراهیشان کنید. اما هیچ چیز جای «تفکر» را نمی‌گیرد. این مسیر، «آزادراه تفکر» در انگیزه و اهداف قیام حسینی و حتی تفکر در راههای غلط رفته خودمان است؛ که همین «تفکر» می‌تواند بهترین راه حلهای بازگشت و توبه را پیش روی ما قرار دهد. در همین مسیر با مولای خودمان پیمان ببندیم که آنها را تکرار نکنیم و گذشته را جبران کنیم و برای امام زمانمان، زینت باشیم نه مایه سرافکندگی! خود را موظف کنیم تا انسان کاملی شویم که آنها به داشتن سربازانی چون ما افتخار کنند.

خلاصه بهترین توشه این سفر برای هر کس که در این راه گام می‌نهد، «تفکر»، «سکوت» و «اشک» است و بس! این سرمایه‌های بزرگ را که در زمان و مکان دیگری به این خوبی به دست نمی‌آید، با شوخی و خنده و پرگویی و غفلت از دست ندهید تا بعد حسرت نخورید.

* خوشبختانه ما ایرانی ها این سعادت را داریم که اول به نجف اشرف برویم و از مولا امیر المومنین «ع» برای سفر به سمت فرزندان بزرگوارش اجازه بگیریم. نجف، منزل پدری همه ماست که پیامبر «ص» فرمود: أنا و علی اَبَوا هذه الأمّه؛ من و علی، پدران این امت هستیم.

* از ابتدای خروجی شهر نجف تا ابتدای شارع العباس در کربلا، عمودها یا همان تیرکهای برق که به فاصله ۵۰ متری از هم قرار دارند، شماره گذاری شده‌اند. از خود نجف تا دوراهی کربلا ۳۰۰ عمود و از ابتدای بزرگراه کربلا تا ابتدای شارع العباس «ع» هم ۱۴۶۰ عمود یا تیرک وجود دارد.

این عمودها و این شماره‌ها بهترین وسیله است تا با هم قرار بگذارید و یکدیگر را پیدا کنید. جمعیت در این مسیر بسیار زیاد است و ممکن است کسی به دلیل خستگی، ازدحام یا… ، از همراهی با دوستانش باز بماند. مشکلی نیست. از همان ابتدای راه می‌توانید با هم قرار بگذارید که سر هر ده یا بیست یا … عمود می‌ایستیم تا بقیه راه را با هم ادامه دهیم. می‌توانید بسته به برنامه‌ریزیتان که این مسیر را چند روزه بروید، صبح و شب راه را بر سر یک عدد توافق کنید.

* زائران کشورهای مختلف با پرچم خودشان در این مسیر حاضرند. خوب است ما هم با پرچم جمهوری اسلامی ایران و یا تصاویر رهبر عزیز انقلاب یا هر دو در این مسیر حضور داشته باشیم تا نشانه‌ای باشد برای کسانی که دوست دارند با ما ارتباط برقرار کنند و دلگرمی برای کسانی که امیدشان به حضور هر چه بیشتر عاشقان ایرانی اباعبدالله است.

* سعی کنید بعد از اقامه نماز صبح، حرکت روزانه خود را آغاز کنید و ساعت چهار بعدازظهر و کمی مانده به غروب، جایی برای اسکان شب پیدا کنید و برای نماز و شام هم همانجا باشید.

اگر دیر بجنبید شاید به سختی جای خواب پیدا کنید. البته اگر کنار مسیر جا پیدا نکردید، ساکنان روستاهای اطراف با محبت زایدالوصفی شما را به منازل خود خواهند برد. ضمن اینکه به همراه یکدیگر و چند نفره حرکت کردن یا اسکان یافتن چه در اماکن زیارتی و یا در راهپیمایی(خصوصا برای خواهران گرامی)موکدا توصیه می شود.

* سعی کنید در این سفر و بخصوص در این مسیر تمرین از خودگذشتگی کنید. شنیده شده حتی در این سفر کسانی بودند که به دنبال پتو یا جا ویا غذا و … فقط برای خودشان بوده‌اند.

ثواب کسانی که در این راه به خودشان سختی می‌دهند تا همسفران و دیگر زائران امام حسین «ع» در آرامش و آسایش بیشتر باشند، کمتر از عبادت های بزرگ نیست. چه اشکالی دارد که در طول مسیر، باری را از دوش خسته‌ای برداریم، از آب و نوشیدنی و خوردنی و تجهیزات اضافی‌مان به کسانی که آنموقع به آن نیاز دارند بدهیم و از شیرینی این ایثارها، لذت ببریم. این بداخلاقی و طلبکاری ذاتی را هم که در وجود برخی از ماها هست، در این سفر کنار بگذاریم. درست است که آنها خادمند و دست زائران ابا عبدالله «ع» را هم می‌بوسند و پای آنها را هم می‌مالند، اما این باعث نشود که چون ما هم زائر ابا عبداللهیم، خدای نکرده، با آنها دعوا و بی‌احترامی و توهین کنیم.

* در شرایط مساوی، از کسانی خوراکی بگیریم که همه چیزشان را در طبق اخلاص گذاشته‌اند و شاید موکب بزرگ و پر خدم و حشمی نداشته باشند. اگر هم به دلایل بهداشتی با لیوان خودمان چای و آب می‌گیریم، جوری برخورد نکنیم که دل خادمی از خادمان امام حسین «ع» را بشکنیم.

* در طول مسیر راهپیمایی، از مصرف غذاهای خیلی چرب، خیلی سرخ شده و نوشیدن آبهای خیلی سرد خودداری کنید. در غذا خوردن هم در عین حالی که وسواس تمیزی نباید داشت، سعی کنید انتخابی عمل کنید. یعنی اینکه شما هر چه آنجا بخورید ممکن است کاملا بهداشتی نباشد. بنابر این سعی کنید متنوع و با ملاحظه بخورید که معده‌تان به هم نریزد و بتوانید مواد غذایی مورد نیاز بدنتان را تأمین کنید.

این به معنی این نیست که برویم به فلان موکب که غذای چربتری دارد. کلاً همه چیزهایی که در این مسیر پخش می‌شود، در راه خداست و تفاوت گذاشتن‌ بر اساس ظاهر، کاری خلاف رضای خداست. البته هر چه مصرف برنج را کمتر کنید و به سمت مواد پروتئینی و میوه بروید بهتر است. میوه‌ها را حتماً تمیز و شسته میل کنید تا سیستم گوارشی شما به هم نریزد و بتوانید سفر بدون اسهال و بدون یبوستی را از سر بگذرانید که هر دو ، به شدت مضر است و شما را اذیت می‌کند. خصوصا با وضعیت توالتهای بین مسیر که بیشتر آفتابه‌ای است و شیلنگ ندارد و کارطهارت راسخت می‌کند.

* اگر از کیف کمری و کوله‌پشتی استفاده می‌کنید، در ازدحامها و ورود به محل‌های بازرسی خصوصاً‌ در شهر کربلا و نجف ، در صفهای طولانی قرار می‌گیرید. طبیعی است کسانی در پشت سر شما قرار گیرند. ممکن است در این شلوغی کسی زیپ کوله شما را باز کند! بنابر این، به اینگونه محل‌ها که رسیدید، کوله را فوراً برعکس کنید و بیندازید جلویتان. این طوری امنیتش بیشتر است.

ج‌- در کربلا:

* در کربلا همیشه سر دوراهی بین الحرمین گیر می‌کنیم که اول به زیارت ابا عبدالله «ع» برویم یا به زیارت حضرت عباس «ع». شاید این موضوع یک مقدار زیادی ذوقی باشد، اما به نظر می‌رسد اینکه اول خدمت حضرت ابوالفضل «ع» برسیم و از علمدار و سالار سپاه و پیشمرگ امام، اجازه زیارت مولا را بگیریم به سلیقه دلمان نزدیکتر باشد. هر چند اگر در ابتدا به پای بوسی مولا وسرورمان آقا اباعبدالله (ع) نایل شویم و سپس آستان بوسی قمر بنی هاشم(ع) بهتر و به ادب نزدیکتر است.

* حتی المقدور زمانتان را در یکی از دو حرم بگذرانید؛ یا در بین‌الحرمین. ضمن اینکه گذشته از آثار معنوی بهره‌گیری از این فرصت محدود، آثار امنیتی این موضوع هم مهم است. الحمدلله در مربع امن بین الحرمین تا حالا اتفاقی نیفتاده لذا از هر جهت حریم امن حرم را از دست ندهید.
* یادمان باشد که به هر حال همگی سفیر جمهوری اسلامی ایرانیم. بدیهی است که به عنوان شیعه ایرانی بایستی به شدت بر رفتار و گفتار خود کنترل و مدیریت داشته،اخلاق ،رفتارو منش اسلامی انسانی را کاملا رعایت کنیم. هنگام خرید برای مبلغ اندکی ارزانتر یا گرانتر چانه نزنیم که با این کارمان، فقط حیثیت ایرانی راخدشه‌دار می‌کنیم.
*از هر گونه درگیری لفظی یا فیزیکی چه با هموطنان یا اتباع بیگانه جدا خودداری کرده و از هر نوع تجمع غیر ضروری چه مواقع عادی یا در زمان بروز حوادث غیر مترقبه پرهیز نمائید.
* خیلی مغازه‌ها در عراق هست که مشهور است اجناس مرغوب خارجی مثل کوله پشتی و کفش و … دیگر می‌فروشند. دقت کنید که اکثر قریب به اتفاق آْنها اجناس به درد نخور چینی است و همه آنها را می‌توانید در شهرهای خودتان با قیمت مناسبتر پیدا کنید. لذا وقتتان را تلف نکنید.

انتهای  پیام/ نوانا