بازی با مرگ در مخوف‌ترین غار ایران + عکس

به گزارش پایگاه خبری”شاهین نا” غار پراو در نزدیکی کوه بیستون در کرمانشاه است و اولین بار انگلیسی ‏ها این غار را تا انتها پیموده اند و بعد از آن ها، لهستانی ‏ها به پایان این غار عجیب می‎رسند و تا سال‏ ها غار پراو برای غارنوردان ایران و کرمانشاه چون گاوصندوقی در بسته می‏ ماند که کلید گشودنش را نمی‏ یابند و با وجود تلاش‎های فردی و جمعی‏، راز آن گشوده نمی‏ شود، تا اینکه سال 1370 تیم کانون کوهنوردان کرمانشاه، با ایجاد یک تیم منسجم و با کمک گسترده همه شهر و بردن تلفن نظامی به درون غار، غار پراو را تا پایان پیمایش می‎کنند.

بعد از آن، سال 1372 دو کوهنورد با سابقه کرمانشاهی، دو نفری به دل غار می‏ زنند و 12 روز در غار باقی می‏ مانند و غار پراو را تا پایان می پیمایند.

بعد از آن گویی درهای غار گشوده می‏ شود و بسیاری علاقه‎مند می شوند تا سر از کار این غار مخوف در بیاورند، اما در پی این غارنوردی‏ ها 5 نفر جان می‏ بازند. اما این اتفاق های ناگوار هم مانع فرودهای بعدی در غار نمی‏ شود.

سال گذشته هم این غار بعد از سال ها انباشت زباله‏ های صعود و فرود غارنواردان، پاکسازی شد و چندین کیلوگرم زباله و طناب از آن خارج شد.

اما واقعاً چه چیز باعث می‎شود کسی وارد این غار شود که مخوف ترین غار ایران و «اورست غارهای جهان» نام دارد، یا قله هایی را بپیماید که گور کوهنوردان بسیاری است؟

رضا شهلایی کوهنورد باسابقه‏ ای است که چندین قله بالای هشت هزار متر را در نوردیده و تاکنون سه بار پراو را تا انتها پیموده و چندین بار هم برای امداد و نجات تا میانه این غار رفته است. یوسف سورنی نیا هم 91 بار وارد غار شده که بیش از 30 بار تا انتهای آن رفته است. شاید برای ما که حتی صبح روزهای تعطیل تا دامنه کوه‏ های شهر هم نمی‏ رویم غیر قابل درک باشد، اما انگار آنها از جهانی دیگری حرف می‏ زنند؛ از جهان سختی‏ ها، تنگناها و رسیدن‏ ها و لذت صعود و فرود؛ لذتی که شاید ما هیچ وقت درکش نکنیم.

با رضا شهلایی در مغازه لوازم خانگی اش در کرمانشاه دیدار کردم. تازه از تبت و صعود قله هشت هزار متری آناپورنا برگشته بود. از او درباره تجربه اش از ورود به غار پراو و دشواری‏ های غارنوردی پرسیدم:

غار پراو چه چیز ویژه‏ ای دارد که شما را بارها به درون خود کشیده است؟

من سه بار تا انتها و برای برنامه‏ های امداد و نجات هم بارها تا میانه غار رفته‎ام. غار پراو برای ما که در این شهر زندگی می‏ کنیم، همیشه جذابیت خاصی داشته و دوست داشتیم ببینیم درون آن چطور است. یکی از انگیزه‏ های کوهنوردی، دیدن نادیده هاست البته باید بگویم که غارنوردی با همه کارهای کوهنوردی و دیگر فعالیت‏ های ورزشی متفاوت است، چون شما در تاریکی مطلق هستید، فضا ناشناخته است و جذابیت‎های خیلی زیادی دارد.

من بار اول سال 1368 به غار پراو رفتم. در واقع این اولین تلاش منسجم ایرانی‏ ها برای رفتن به پراو بود. اما این تلاش موفق نبود و من تا چاه هشت رفتم و تیم هم تا چاه 18 رفت و برگشت. سال بعدش تیم کانون کوهنوردان کرمانشاه موفق شدند تا انتها بروند.

همیشه هم این بحث بود که غار پراو امکان ادامه دادن دارد، اما تاکنون بچه‎ها موفق به این کار نشدند. من البته احساس می‏ کنم این امکان وجود ندارد. انتهای غار مانند سیفون است، آب سر ریز می‎کند، فاصله سقف و غار خیلی کوتاه می‏ شود، 10 تا 20 سانتی متر فاصله دارد. غار ادامه دارد اما فکر نمی‏ کنم کسی بتواند وارد آن شود.

من سال 74 به طور کامل وارد غار شدم و چندین بار هم برای آشنایی جوان ترها آن‎ها را به غار می بردم، تا اینکه اتفاقات ناگواری در غار افتاد. اولین اتفاق مربوط به آقای امینی از مشهد بود که جسدش را از غار خارج کردیم. من معتقدم غار پراو ترسناک و خطرناک نیست. 5 نفر تا به حال در غار کشته شده‎اند که همه بر اثر خطاهای انسانی بوده است. در کوهنوردی هم به همین صورت است، در اکثر اتفاقات سطح بالای کوهنوردی جهان هم حادثه‎ها قابل پیشگیری‎اند، غار پراو که جای خودش را دارد. همه نفراتی که در غار پراو کشته شدند، از ویکتوریا کیانی راد تا آقای امیر احمدی، سعید امینی، خلیل عبدنکویی و پدرام بوچانی بر اثر خطای انسانی کشته شدند و مرگ همه آنها قابل پیشگیری بود.

ما سه جور غار داریم؛ غارهایی که افقی کامل هستند، غارهای عمودی کامل و غارهایی که تلفیقی از هر دو هستند. غار پراو هم تلفیقی از گذرگاه‎های افقی و مسیرهای عمودی از این دو حالت است، هم کانال‎های تنگ و باریک افقی دارد و هم چاهای عمودی دارد. این نوع غارها آمادگی جسمانی کامل، آمادگی روحی و روانی و تجربه زیادی می‏ خواهد. غار پراو کانال‏ های بسیار باریکی دارد و در واقع شما را در یک شرایط بسیار سخت قرار می‎دهد که شاید در میانه راه از مسیری که آمده ‏اید پشیمان می‏ شوید، اما این تفاوت غارنوردی و کوهنوردی با سایر رشته‏ هاست. وقتی در غارنوردی این شرایط سخت تمام می‏ شود، تنها شیرینی و لذت آن باقی می‎ماند.

زمانی «جان میدلتون» این غار را دید. گفت پراو، اورست غارهای جهان و سخت‎ترین غار دنیاست است، اما حالا شرایط فرق کرده، تجهیزات تغییر کرده، الان غارهای سخت تری در مکزیک و فرانسه کشف شده است. آن زمان این غار دشوارترین بوده، اما در شرایط حاضر همه معماهای غار کشف شده است، آقای سورنی نیا الان هفت ساعته می تواند تا انتهای غار برود. البته شرایط عمومی غار، یعنی خشن بودن و نیاز آن به آمادگی جسمانی تغییر نکرده است.

آیا پیش آمده که خود شما هم در میانه راه از مسیری که آمده‎اید پشیمان شوید؟

من هیچ‏گاه پشیمان نشده ‏ام، البته شرایط غار پراو بسیار سخت است و انرژی زیادی می‏ گیرد. غیر از آن، در کوهنوردی هم گاهی این حس هست. در آناپورنا آنقدر شرایط سخت و غم انگیز بود که چندبار گفتم که کاش قله دیگری را انتخاب کرده بودم. اما به هر حال از صعودم پشیمان نیستم.

در آناپورنا ما هفت نفره قله را فتح کردیم و در برگشت به شب خوردیم و آن شب دو نفر کشته شدند؛ یک شلپای نپالی و یک کوهنورد بزرگ فنلاندی که 400 متر سقوط کردند. به هر حال کوهنوردی مسائل زیادی دارد. اما این شرایط انگیزه را بیشتر می‏ کند، چون کوهنوردان دنبال زندگی نرمال نیستند و کمی با دیگران فرق دارند.

به هر حال ما برای زندگی کردن به کوه و غار می‏ رویم نه برای مردن، اگرچه به دلیل نبود آموزش لازم کوهنوردی در کشور در سال های آینده با کمبود کوهنوردان خوب مواجه می شویم. الان کوهنوردانی هستند که از پیش دبستانی به دانشگاه می‏ روند. مشکل اصلی کوهنوردی ما و اتفاقاتی که می‏ افتد همین جاست. من سال 2014 کنجچنجنگا را صعود کردم. از 12 نفر، 5 نفر کشته دادیم. امثال من 30 سال در کار آموزش بوده‎ایم، سنگ نوردی، یخ‏ نوردی آموخته‏‎ایم و کلاس و دوره گذراندیم تا یک لحظه از آن 30 سال تجربه استفاده کنیم.

اتفاقات غار پراو خیلی تکان دهنده بوده خصوصاً مرگ خانم کیانی راد و آقای احمدی. شما از این قضیه چه می دانید؟

واقعیت قضیه از غار پراو بیرون نیامد، اما ویکتوریا از دو نفر همراهش قوی تر بود و وقتی این دو نفر در غار 18 مشکل پیدا می‎کنند، او این چاه 20 متری را صعود کرده بود. اما چون این دو نفر انرژی بالا آمدن نداشتند، می آید پایین و وقتی می‏ خواهد هشت فرودش را بیندازد، هشت فرود را نمی‏ اندازد و سقوط می‎کند تا دو ساعت هم زنده بوده، اما بعد، از دنیا می‏ رود. وقتی ما رسیدیم برای آقای احمدی هم اتفاقی نیفتاده بود، سر چاه 17 ما به او رسیدیم، بدون اینکه اتفاقی برایش افتاده باشد. فقط تخلیه انرژی شده بود، برای آقای عبد نکویی هم همین اتفاق می‎افتد. آقای بوچانی هم از طنابی که قدیمی بوده استفاده کرده، که طناب با شوکی که به آن وارد شده پاره می‎شود.

خود شما از مواجهه با مرگ نمی‏ ترسید؟

من اصلا به مرگ فکر نمی کنم و با تصورات مثبت وارد کوه و غار می‏ شوم. من حتی غارنوردی به سبک ساده را دوست ندارم، کارهای سنگین را دوست دارم که خطرش زیاد است. در پراو حدود 100 تا 80 متر کار هست که کانال بسیار سخت و باریک و طولانی است که باید دست‏ ها جلو باشد و کف آن آب است، وقتی از این مسیر عبور می کنید، فوق‏ العاده است، احساس آن به زبان نمی‏ آید. شرایط سخت و کار سخت جذابیت بیشتری از مسیرهای نرمال دارد. یکی از سختی های غار رفتن در تاریکی است. زندگی ما در نور معنا دارد. وقتی اولین بار به پراو می رفتم، حدود 20 روز ما فقط باطری آب بندی کردیم، مهم‎تر از غذا و آب، نور بود. چیزی که الان با چراغ پیشانی حل شده است. وقتی از غار بیرون آمدیم من آروز می کردم روز باشد، چون زمان از دست ما رفته بود، اما شب بود و می‏ شد ستاره ها را دید. همین غار پراو را از دیگر غارها متفاوت می‏ کند و لذت پیمایش آن برای همین چیزهاست که بیشتر است. ضمنا وقتی شما یک قله را صعود می‏ کنید در واقع دشواری کار حل شده است و در فرود لذت می‏ برید. اما در غارهای عمودی مثل پراو وقتی به پایین می‏ رسید، تازه کار سخت شروع می‎شود. چون دمای هوا پایین است، لباس ها خیس شده، از نظر روحی و روانی ضعیف شده‎اید، اما تازه کار فنی شروع می‏ شود و باید مسیر را با انرژی مضاعفی برگردید تا به دهانه غار برسید. احساس بیرون آمدن از این غار بعد از این همه سختی غیرقابل وصف است.

چگونه بین زندگی روزمره و سودای کوه و غار تعادل برقرار می کنید؟

هرگز تعادل برقرار نمی‎شود و این تضاد همیشه هست. من وقتی اینجا سر کار هستم با اینکه 20 روز است از نپال برگشته‎ام برای برنامه بعدی برنامه ریزی می کنم. اگر این ها را از من بگیرند، تبدیل می شوم به کسی که هر روز می رود سر کار و زندگی اش کار و شغل و زن و بچه و پول است. این چیزها کسی چون من را اقناع نمی کند. همین که من اینجا یک سایت کوهنوردی را باز می کنم، اصل زندگی را تجربه می کنم و بقیه اش حاشیه است. من 54 سالم است و از سال 60 کوهنوردی می کنم و همین ها زندگی ام را تا به حال ساخته است. البته ما به خانواده خودمان ظلم می کنیم، چون همیشه نگران ما هستند. اما این جزئی از کار ماست.

شما وقتی در کوه هستید همواره با یک مسائلی در چالشید و مسائلی را پشت سر می گذارید و آدم های سخت کوشی می شوید. این در زندگی شخصی خودتان چه اثری دارد؟

یکی از محسنات کوهنوردی همین است، مشکلات زندگی آسان می شود. وقتی جمعه به دیواره بیستون رفته اید و صعود از یک مسیر خوب 8 ساعت طول می کشد، در این مدت دست کم دو سه بار در جایی قرار می گیرید که یک طرف آن مرگ است و یک طرف زندگی. وقتی از آن ها عبور می کنید، فردا در محل کار و در خانه همه چیز حالت دیگری دارد، دیگر مشکلات برای شما مشکل محسوب نمی شود. وقتی من دو ماه در آناپورنا بودم و آن مسائل را دیدم، دیگر مسائل زندگی برایم ساده می شود؛ انگار همه چیز، بازیست.

* * *

یوسف سورنی نیا شغلش در حوزه «راب اکسس» یعنی کار در ارتفاع است. در توصیف کارش می گوید که او کاری را که قبلا به وسیله جرثقیل و داربست و بالابر انجام می شده، با طناب و وسایل کوهنوردی انجام می دهد؛ این کار می تواند شامل تعمیرات، نصب کردن وسایل یا هر چیز دیگری باشد. او را در انجمن غارنوردی ایران می‎بینم. پر است از شوق کشف غارهای نادیده، حتی می گوید همین چند وقت پیش 10 روز را در کوه‎‏های شاهو سرگردان بوده، به دنبال یافتن غارهای نادیده یا در همین کوه مدت‏‎ها می‏‏ گردد تا دهانه غار «شهبانو» را می‏‎یابد؛ غاری که تنها انگلیسی ها یکبار به درونش رفته بودند و هیچ ایرانی ای آن را نپیموده بود.

سورنی‎نیا همچنین از احتمال کشف غارهایی عمیق‎تر از پراو در کوه ‏های زاگرس می‏ گوید؛ غارهای سر به مهری که به دلیل جنس آهکی این کوه احتمالا در دل کوه پنهان‏ اند و ما هنوز آنها را نمی‏ شناسیم.

آقای سورنی نیا شما چطور به غارنوردی علاقه مند شدید؟

در بچگی کلا ماجراجو بودم و کارهایی می کردم که هم سن و سال ‏هایم جرأت انجام آن را نداشتند. عاشق کارتون هایی چون مارکوپولو و هزار فرسنگ زیر دریا بودم. در نوجوانی جودو کار می‏ کردم و برای تمرینات جودو، کوهنوردی می کردیم در این برنامه ها غاری را در نزدیکی روستای زادگاهم پیدا کردیم که تصمیم گرفتم وارد این غار بشوم و بعد از آن عضو گروه کوهنوردی شدم. سال 74 اولین کوهنوردی خودم را شروع کردم و آموزش‎های لازم را دیدم و با گروه‎های خارج از کشور آشنا شدم. در کنار غارنوردی، کوهنوردی هم می کردم. چون غارنوردی را در هر فصلی نمی شود انجام داد و حتما باید بصورت تیمی انجام شود. قله های داخل کشور را رفته‎ام و به غیر از «قله لنین» در قراقستان، قله خارجی دیگری را به دلیل مسائل مالی صعود نکرده ام.

چطور با غار پراو آشنا شدید؟

گروه کوهنوردی «سه کل» که من عضوش بودم، سال 72 این غار را پیموده بودند. من خیلی علاقه مند به پیمایش این غار بودم، اما چون غارنوردی در غاری چون پراو لجستیک گسترده‏ ای می خواهد، گروه ما همه توانش را در آن برنامه گذاشته بود و میل و رغبتی برای کار تکراری در آن غار نداشت. به هر حال فرصت رفتن به پراو برای من پیش نیامد تا سال 1379 در زمانی که همراه با مرحوم هادی رجایی فرید داشتیم کوه پراو را بالا می رفتیم که بطور اتفاقی یک گروه را از تهران دیدیم که آن ها هم قصد داشتند کوه پراو را صعود کنند. این گروه از باشگاه دماوند بودند، دو خانم کوهنورد هم در این تیم بودند و این ابتدای آشنایی من با این گروه بود. چند وقت بعد من تا چاه پنج غار پراو را رفتم، بعد این گروه خواستند پراو را تا پایان بروند و من هم همراه آن ها رفتم. من همراه با خانم اسفندیاری و آقای فربدیان و آقای رحیم دانایی در یک گروه بودیم که زودتر وارد غار شدیم و سه روز بعد از آن خارج شدیم، اما در گروه دوم که بعد از ما وارد غار شدند، ویکتوریا کیانی راد و امیر احمدی دچار حادثه شدند و فوت کردند.

غار نوردی به سبک و سیاقی که الان متداول است آن زمان نبود، الان علوم و فنون و تکنیک و ابزارهای خاص غارنوردی استفاده می شود و غارنوردی علمی تر و ایمن تر شده است. اما ما در آن زمان داشته های کمی در غارنوردی داشتیم. در آن برنامه هم ایراداتی بود که الان می گوییم ایراد است؛ اما آن موقع ایراد نبود. مثل انتخاب پوشاک، برنامه ریزی، ابزارها و غیره. اما در آن زمان همه آن طور غارنوردی می‎کردند.

این جمله را که می گویند پراو سخت ترین غار دنیاست، چقدر قبول دارید؟

کسی می تواند بگوید پراو سخت ترین غار دنیاست که همه غارهای جهان را رفته باشد، اما دست کم بر اساس بررسی نقشه های غارهای خارجی و حرف های کسانی که متخصص هستند و با توجه به شرایط غار مثل دمای پایین غار و بالا بودن ارتفاع دهانه که سبب سرمای آب غار می‎شود، همچنین تنگ بودن و داشتن دهلیز های پر پیچ و خم، می‏ توان گفت پراو غار بسیار سختی است و این شرایط در کمتر غاری در کنار هم دیده می ‎شود. برای همین من می گویم که پراو یکی از سخت ترین غارهای دنیاست.

ما در آن برنامه لباس مناسب نداشتیم و سرما و آب راحت توی لباس ما نفوذ کرده بود، خیسی و سرما هم سبب می شود که انرژی بدن پایین بیاید. غار به دلیل تنگ بودن و خیس بودن فضای زیادی برای استراحت ندارد و به سختی می توان جایی را برای استراحت جور کرد. همین انرژی را کم می کند. ما در آن برنامه دو شب در غار خوابیدیم و سه روز هم در غار بودیم و وقتی بیرون آمدیم شب بود. بیرون آمدن از غار را باور نمی کردیم. بیرون آمدن از غار مثل رؤیا شده بود. وقتی خارج شدیم مواد غذایی ما تمام شده بود. من از کوه پایین آمدم مواد غذایی تهیه کردم و صبح روز بعد برگشتم بالا و دیدیم که گروه دوم هنوز خارج نشده‎اند. بعد برای امداد و نجات وارد غار شدیم که دیدیم دو نفر از دست رفته‎اند و تصمیم گرفته شد همان جا دفن شوند، چون امکان خارج کردن آن‏ها نبود.

بعد از این اتفاق های تلخ چطور شما دوباره وارد این غار شدید؟

یکی از چیزهایی که من دوست دارم، انجام دادن کاری است که برای دیگران سخت است. انجام کار عادی برای من خیلی سخت است. من دوبار تا به حال رفته‏ ام غار دانیال و هرگز از تالارهای ابتدایی جلوتر نرفته ام چون کار خاصی نیست. ولی پراو فرق می کرد و همیشه هم سعی داشتم از عمق آن پایین تر بروم. یکبار هم برای غواصی رفتیم اما چون کپسول ما کوچک بود، نرسیدیم خوب آنجا را کاوش کنیم. چندبار هم سقف چاه 24 و 25 را هم سقف کوبی کردم که راهی پیدا کنم اما متاسفانه امکان کاوش کامل وجود نداشت و همچنین احتمال وجود راهی برای گذشتن انسان کم است، چون شکاف آن باریک است. غار مسلماً ادامه دارد، اما ادامه دادن راه آن برای انسان ممکن نیست.

بعد از مدتی با گروه هایی که می خواستند وارد غار شوند، به عنوان راهنما می رفتم و خدماتی چون طناب ریزی را برای آن ها انجام می دادم. اما بعد از فوت خلیل عبدنکویی در سال 88، آن هم متوقف شد. او چندین بار از من خواست همراهش بروم، من قبول نمی کردم تا اینکه اصرار کرد و قبول کردم. با اینکه او چندین قله بالای هشت هزار متری را بالا رفته بود، اما متاسفانه به دلیل ضعف جسمانی، از دست رفت و جسد او را 10 روز بعد خارج کردیم. یکی از دوستانم هم تنها به غار آمد که به ما کمک کرد، اما ما نتوانستیم نجاتش بدهیم. غارنوردی با کوهنوردی خیلی فرق دارد، چون وقتی به پایان برسی، تازه کار سخت شروع می شود؛ کار سختی که شما مجبورید تا پایان آن را طی کنید.

شما به چه غارهای دیگری به غیر از پراو را وارد شده اید؟

غارهای خیلی زیادی، در سمنان، اراک، کردستان، چارمحال را رفته ام. سال گذشته هم چاه شهبانو را بعد از ورود انگلیسی ها به آن تا کف رفتم. این غار در کوه شاهوست، بیش از 300 متر عمق دارد، اما آبش خیلی سرد است و حتی در آن کوه یخ وجود دارد.

جایی از غارنوردی بوده که شما احساس کرده باشید از آمدن پشیمان هستید؟

در بعضی از برنامه ها وضعیت جسمی خوبی نداشتم و در تب می سوختم، اما برنامه را ادامه می دادم. من تا به حال از نظر جسمی در برنامه ای کم نیاورده ام. یک ترس کنترل شده در وجودم هست، اما نه آنطور که مانعم باشد. حتی لحظه ای که خلیل ذره ذره از دستم می رفت، اوضاع را در کنترل داشتم. اگرچه ایراداتی به من گرفتند اما من به عنوان راهنما هرچه در توان داشتم، انجام دادم. ولی پیش آمده است که از نظر روحی در برنامه ای کم بیاورم.

ما سال گذشته غار پراو را از طناب‎ها پاکسازی کردیم و همه طناب های غار را بیرون آوردیم. سال 89 پدرام بوچانی به دلیل استفاده از طناب قدیمی که در غار بوده فوت شد.

زمان پیمایش غار چقدر است؟

اگر طناب ها از قبل ریخته شده نباشد، در کمترین زمان، یک هفته پیمایش غار طول می کشد. اما ما سال گذشته یک برنامه سرعتی اجرا کردیم که زمان من چهار و نیم ساعت شد و دوست من پنج ساعته غار را پیمایش کرد. البته در این برنامه طناب ها از قبل ریخته شده بود.

فکر می کنید برای کوهنوردی شما، پایانی وجود دارد؟

من در بچگی آرزوی صعود به کوه 600 متری نزدیک محل زندگی ام را داشتم و بعد کوهی بالای هفت هزار متر را صعود کردم و اگر امکانش بود باز هم کوه های بلندتری را پیمایش می کردم. این جاه طلبی انسان است. کوهنوردی جزئی از زندگی من شده و اگر کنارش بگذارم در زندگی ام یک خلاء ایجاد می کند. من زندگی ام را بر اساس کوهنوردی قرار داده ام، حتی کارم را بر این اساس انتخاب کرده ام.

از شنبه تا چهارشنبه که سر کار می روم، فقط به پنجشنبه و جمعه فکر می کنم. حس می کنم لحظات خیلی خوبی در زندگی ام داشته ام، اما فقط آن روزهایی که در کوه و دشت بوده ام، زندگی کرده ام.

کوهنوردی در زندگی شما چه تأثیری داشته است؟

من ممکن است یک روز ناهار نخورم ولی اتفاقی برای من نمی افتد، تحمل من در برابر سختی خیلی زیاد است. اما به هر حال ایراداتی هم در زندگی ما ایجاد شده، خواهران و برادران کوچکتر من ازدواج کرده اند. من این عبارت را هم زیاد شنیده ام که «دیوانه است». من تنهایی رفتم کوه قاش مستان که بلندترین قله دناست، همه می گفتند تو دیوانه ای. در حالی که من لذت بردم. یکی از برنامه های فوق العاده ای بود که تجربه کردم. من انواع حیوانات را دیده ام، اما هیچ کدام به من آسیب نرسانده اند. در محیط شهری خطر بیشتری آدم را تهدید می کند.

منبع:جام جم