جایگاه عباس(ع) در منظومه کار تشکیلاتی
آدم تشکیلاتی یعنی آن کسی که در راه وَلّی هرچه می‌تواند انجام دهد و کار را به کسی دیگر وانگذارد؛ “اَشهدُ اَنَّک لَم تَهِن و لَم تَنکُل …” [یا عباس] شهادت میدهم که تو در راه نصرت سیدالشهداء (ع) هیچ سستی نکردی و کار به کسی واگذار نکردی.
به گزارش شاهین پرس؛ روز نهم محرم که معروف به تاسوعا است، آخرین روزی بود که امام حسین(ع) و یارانش شبانگاه آن را درک کردند و این روز به شب عاشورا پیوند خورد. بدین جهت در نزد مسلمانان و محبان اهل بیت(ع) از اهمیت بالایی برخوردار است. مسلمانان تاریخ‌ساز ایران اسلامی همچون بسیاری از مسلمانان سراسر دنیا، این روز را منتسب به غیرت‌الله و ساقی دشت کربلا، حضرت ابوالفضل العباس (ع) می‌دانند، بسان روز عاشورا گرامی داشته و به سوگواری می‌پردازند.
سردار فداکار کربلا با لبی تشنه و جگری سوخته، پا به فرات گذاشت، امّا جوانمردی و وفایش نگذاشت که او آب بنوشد و امام و اهل بیت(ع) و کودکان تشنه کام باشند. لب تشنه از فرات بیرون آمد تا آب را به کودکان برساند خود از آب ننوشید و فرات را تشنه لب‌های خویش نهاد و برگشت و دستِ عطش فرات، دیگر هرگز به دامن وفای حضرت عباس نرسید.
جایگاه عباس(ع) در منظومه کار تشکیلاتی
تاسوعا بزرگداشت شهادت اسوه ایثار و ادب و دلاوری و وفا و حق‌گذاری عباس بن علی(ع) است و با گذشت بیش از هزار و سیصد سال، هنوز تاریخ، روشن از کرامت‌های اوست و نام او با وفا و ادب و مردانگی همراه است.
راستی عباس(ع) که بود که کسی مثل حسین بن علی(ع) همو، که همه عالم از مُلک و مَلکوت به وجودش محتاجند، به وجود او محتاج بود؟ “یا اَخی، أنتَ صاحبُ لِوائی و إذا مَضَیتَ تَفرقَ عَسکَری؛ ای برادرم تو صاحب پرچم منی، اگر تو بروی سپاه من از هم خواهد پاشید”.
قمر بنی هاشم چه جایگاهی در منظومه اندیشه و عمل اباعبدالله(ع) داشت که با شهادتش فرمود اِنکَسَر ظَهری؟ جز آن که عباس یک شخص نبود، او به مثابه یک نقش بود از این رو حدیث انکسارِ حسین روضه تشکیلاتی بود؛ برای عاشورا شناسان و بیان این حقیقت که اگر حسین هم باشی باز به عباس‌ها برای پیشبرد مسیرت محتاجی و بی عباس‌های پای کار و بصیر، هم سازمان حسینی دچار تشتت می‌شود و هم کمر رهبر استوار آن می‌شکند.
این سنت، همیشه در تکرار است “حسین(ع) نمی‌تواند نقش عباس را ایفا کند، نه عباس که نقش حبیب را که آن ذبیح الله پاس پیکر حبیب ابن مظاهر نیز قامتش خم شد: “لَمّا وَقَعَ حَبیب علی الاَرض ؛بانَ الانکسار…”حسین(ع) برای گفتمان‌سازی و تشکیلات‌سازی به عباس و حبیب نیاز داشت چه آنکه این دو بزرگوار از ابتدای شروع نهضت او فعالانه به یارگیری، مباحثه، مذاکره، تبلیغ و هر آنچه در هر لحظه عمل درست و به هنگام بود، پرداخته و خیمه این دو مأمن و محل اجتماع و تواصی یاران حضرت ثارالله(ع) بود. آدم تشکیلاتی یعنی آن کسی که در راه وَلّی هرچه می‌تواند انجام دهد و کار را به کسی دیگر وانگذارد؛ “اَشهدُ اَنَّک لَم تَهِن و لَم تَنکُل …” [یا عباس] شهادت میدهم که تو در راه نصرت سیدالشهداء(ع) هیچ سستی نکردی و کار به کسی واگذار نکردی.
مجید احمدی- دکترای سیاستگذاری عمومی
انتهای پیام/