مبعث رسول اکرم مظهر اسم رحیم خداوند است/ بازگشت پیامبر(ص) از معراج برای هدایت بشریت

به گزارش شاهین پرس؛ حجت الاسلام مهران آدرویش/ پیامبر اکرم حضرت محمد(ص) رحمت للعالمین و الگوی تمام بشریت است؛ الگویی که اگر جامعه بشری به سمت ایشان رفت، تمام مصائب امروزش برطرف می شود

در ادامه نمونه هایی از عظمت رسول خدا (ص) را ذکر می کنیم، به این امید که بتوانیم قطره ای از این دریای بیکاران بچشیم

پیامبر اکرم انسان برتر

در سنجش انسان نسبت به خدا، خود، جامعه و طبیعت چهار عنوان برتر به شرح ذیل وجود دارد که هر کس این چهار عنوان را بتواند کسب کند رتبه اول نظام هستی را به خود اختصاص خواهد داد.

1- عنوان برتر انسان در ارتباط با خدا «عبد» نام دارد؛ چه این که خداوند فرموده: ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون. و عبد کسی است که تمام اسماء الله را در جان خویش نهادینه و شبیه و مَثَل اعلای معبود باشد.

2- عنوان برتر انسان در ارتباط با جامعه «اسوه و الگو» نام دارد. چه این که تا انسان برتر نباشی نمی توانی اسوه دیگر انسان ها باشی. و انسان اسوه از خُلق عظیم برخوردار است؛ یعنی دلسوز خلق است.

3- عنوان برتر انسان در ارتباط با خود «معرفت نفس» یعنی معرفت شهودی به فقر ذاتی خود نام دارد؛ کما این که فرموده اند: انفع المعارف معرفه النفس.

4- عنوان برتر انسان در ارتباط با طبیعت، «مقام محمود و رحمه للعالمین» نام دارد؛ چه این که فقط مصرف نمی کند بلکه سود نیز می رساند و خیرش به همه می رسد و مجرای فیض عالم است.

برتری های حضرت رسول اکرم صل الله علیه و آله نسبت به سایر افراد

1. عبد بود؛ و در این رابطه خداوند متعال در نماز(عمود دین) به همگان دستور فرموده تا بر عبد بودن آن حضرت هر روز چند نوبت شهادت دهند: اشهد انّ محمدا عبده و رسوله. و رسول خدا در بین تمام اسماء و عناوینش به همین عنوان «عبدالله» علاقه مند بود.
2. الگو و صاحب خلق عظیم و دلسوز بود: «و لکم فی رسول الله اسوه حسنه.» «انّک لعلی خلق عظیم». «لقد جاءکم رسول من انفسکم عزیز علیه ما عنتم حریص علیکم بالمومنین رؤف رحیم».
3. برترین معرفت النفس را داشت؛ معرفت نفس درک و شهود فقر ذاتی است (یا ایها الناس انتم الفقراء الی الله) و پیامبر اکرم در این باره فرموده: الفقر فخری؛ فخر من (که خود فخر عالم و آدم هستم) این است که فقر ذاتی خود را یافته ام و از خدا خواسته ام که آنی مرا به خود وا ندارد.
4. مقام محمود و رحمت عام دارد؛ و در این باره خداوند فرموده: «و ما ارسلناک الا رحمه للعالمین». و یا «عسی ان یبعثک ربک مقام محمودا»؛ لذا حضرت رسول شایسته لقب برتر در همه ابعاد است.

پیامبر اکرم صل الله علیه و آله؛ پیام آور زندگی

جز دین، هیچکس یرای انسان حرف جذاب و قابل توجهی ندارد؛ چه این که تمام مکاتب و ایسم های بشری زندگی همین 70،80 سال زندگی را معنا می کنند و این اصلا قابل توجه نیست و کوچکترین جاذبه ای ندارد اما دین حرف از ابدیت و بی انتهایی حیات آن هم در ورژنی به مراتب عالی تر از حیات دنیوی می زند و الحق و الانصاف این حرف حداقل اش این است که بسیار جذاب و معنابخش است و برخلاف مکاتب دیگر ارزش توجه و بررسی دارد و اگر صحت آن ثابت بشود (که به هزار دلیل عقلی و فطری و تجربی قابل اثبات است) به حیات معنایی فوق العاده می دهد و به ثانیه ثانیه حیات معنا و مفهوم می بخشد.

لذا معنویت و معنا را فقط در دین می توان جستجو کرد و زندگی کردن جز برای انسان متدین معنا و مفهومی ندارد و فقط برای انسان مومن قابل دفاع است. لذا خداوند در قرآن کریم فرمود: دعوت پیامبر را بپذیرید چرا که او به شما زندگی را می دهد. (یا ایها الذین آمنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم/ انفال. 24) لذا هر کس طرفدار زندگی و حیات است دعوت رسول خدا را لبیک بگوید و خود را از مردگی نجات بخشد.

رسول اکرم صل الله علیه و آله؛ تنها پیامبری که بر صراط ایستاده

تعبیر نسبت به پیامبر اکرم درباره صراط مستقیم این است: (انّک لمن المرسلین علی صراط مستقیم) «علی صراط مستقیم». در حالی که نسبت به سایر پیامبران «علی» نیست «الی» است: «الی صراط مستقیم».

بنا بر روایات صراط مستقیم علی علیه السلام است (السلام علیک یا صراط المستقیم) و همه پیامبران الی صراط مستقیم اند؛ یعنی دعوت به قبول ولایت علی علیه السلام می کرده اند. به جز پیامبر اکرم که علی صراط مستقیم است؛ یعنی رسول اکرم مولای علی علیه السلام است؛ کما اینکه حضرت امیر خود فرمود: انا عبد من عبید محمد.

پیامبر اکرم صل الله علیه و آله مظهر اسم رحیم خداوند

بسم الله الرحمن الرحیم که سرلوحه و آغاز همه دین است اشاره به دو صفت دارد. یکی رحمانیت و یکی رحیمیت. رحمن یعنی رحمت عام و رحیم یعنی رحمت خاص و ویژه. رحمانیت خدا همه ی خلقت و این دستگاه عظیم آفرینش را راه انداخته، اما رحیمیت خدا از بیست و هفت رجب نمایش پیدا کرده؛ یعنی همه خلقت مظهر اسم رحمن و مبعث رسول اکرم مظهر اسم رحیم خداوند است.

به عبارت دیگر همه عالم یک طرف و مبعث یک طرف. یعنی مبعث رسول خدا رحمتی است از سوی خداوند که از اول خلقت تا مبعث رسول اکرم نظیری برای آن نمی توان یافت و به قول برخی بزرگان «ظهور الرحمه الرحیمیه ظهوراً لم یر مثله من أول العالم إلی هذا الیوم». رحمتی خاص که خداوند به خاطر آن بر سر بشر منت نهاده: لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَهَ وَ إِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِی ضَلالٍ مُبِینٍ‌.

و این همه به خاطر آن است که پیامبر اسلام بالاترین مرتبه‌ی تجلی حق است تا آنجا که خود فرمود «مَنْ رَآنِی فَقَدْ رَأَى الْحَقَّ»؛ هر کسی من را بیند حق را دیده (بحارالانوار، ج58، ص 234). و این حدیث آن قدر مهم است که بزرگان آن را اُمّ المعارف دانسته اند؛ چون اعرف و انفع المعارف معرفت النفس است و این حدیث اوج عروج انسان را به نمایش گذاشته است.

در این رابطه رسول اکرم صل الله علیه و آله فرموده: بین خلق تا ملکوت هفتاد هزار حجاب است  و از ملکوت تا قدس جبروت که پیامبر ایستاده باز چقدر حجاب است خدا می داند و از قدس ملکوت تا خدا نیز 90 هزار حجاب است و رسول اکرم صل الله علیه و آله تنها کسی است که بنا بر شهادت قرآن کریم تا قاب قوسین او ادنی را در نوردیده و بالاترین مرتبه‌ی تجلی حق را از آن خود نموده تا جایی که فرموده “مَنْ رَآنِی فَقَدْ رَأَى الْحَقَّ”.

بازگشت از معراج؛ نمونه ای از رحمت بی نظیر رسول خدا صل الله علیه و آله

تا قاب قوسین او ادنی معراج رفتن، قطع به یقین معجزه است؛ اما نه معجزه ای برای مردم یا معجزه ای در عرض دیگر معجزات؛ بلکه معجزه ای است که هر پیامبر و هر ملکی را گرچه اولوالعزم یا مقرّب، به عجز در می آورد و مُهری است بر خاتمیت آن جناب.

اما شاید بالاتر از این معجزه بازگشت آن حضرت از او ادنی  به زمین خاکی باشد؛ بازگشتی برای نجات آنها که او را می آزردند! ؛ و این خود معجزه ای است بالاتر از معجزه اول.

والله! هر پیامبر یا ملکی جای او بود دیگر بر نمی گشت اما آن مرد برگشت. رسول الله برای بشر اینطور دل می سوزاند.آری او رحمه للعالمین است.

رنج های پیامبر اکرم صل الله علیه و آله

ابولهب و زنش (عمو و زن عموی پیامبر) از جمله کسانی بودند که با سنگ و تیر رسول خدا را می زدند و بر سر راه پیامبر خار و تیغ می پاشیدند تا جایی که آیه( تبت یدا ابی لهب و تب… حماله الحطب) نازل شد و بعد از نزول این آیات همواره در صدد قتل آن حضرت بودند اما خداوند پیامبر را از چشم آنها ربود و قدرت و توفیق دیدن رسول خدا را از آنها سلب نمود.

منافقین در مدینه او را مُذمّم (مذمت شده) نامیدند در حالی که خدا او را محمّد (ستوده شده) نامیده بود و تهمت ناموسی به او زدند و به دروغ همسرش ماریه قبطیه را متهم به زنا کردند و فرزندش ابراهیم را به دیگری نسبت دادند.

هنگامی که پیامبر اکرم به قبیله ثقیف فرمود: نماز بخوانید؛ اینها گفتند نماز رکوع دارد و سر خم کردن دارد. ما نمی توانیم این کار را انجام بدهیم (و اذا قیل لهم ارکعوا لایرکعون). اینها اینطور بودند که اگر سردر خانه کوتاه بود سر خم نمی کردند بلکه سردر را خراب می کردند. این تازه با فرهنگ ترین قوم عرب بود (ثقیف یعنی با فرهنگ). ببینید پیامبر با چه کسانی طرف بوده. این تکبر و غرور جاهلیت بوده است.

28 سال خانه خدیجه سلام الله علیها و رسول خدا با خانه ابوسفیان دیوار به دیوار بود و ابوسفیان آن قدر در خانه پیامبر سنگ انداخت که پیامبر مجبور شد تخته سنگ بزرگی را در حیاط خانه اش قرار بدهد تا از شر او در امان باشد.

اینها گوشه ای از رنجهایی است که پیامبر اکرم برای ابلاغ احکام الله و نشان دادن راه سعادت به ما انسانها کشید و این رنج ها تا ظهور خاتم الائمه عج به قوت خویش باقیست.

انتهای پیام/