دین شناسی

« مالک یوم الدین»

توی دنیا اگر بخواهیم ظاهر بینانه نگاه کنیم پول و پارتی یا مدرک یا زبان بازی حرف اول را می زنند و هر کس یکی از این ها یا همه را داشته باشد نانش توی روغن است. ولی در آخرت آن چه حرف اول را می زند دین است و به همین خاطر به آن می گویند: روز دین٬ یعنی روزی که دین و دینداری رونق و بازار و مشتری پیدا می کند. البته لازم است که در این جا دین را کمی معنا کنیم: دین٬ تنها نماز٬ روزه و حج یا جهاد نیست٬ بلکه این ها همه پوستهٔ دین اند. دین یعنی آدمیت٬ انسانیت٬ انصاف٬ جوانمردی٬ گره از کار گرفتاری گشودن٬ چاله ای را پر کردن٬ سنگی از سر راه برداشتن٬ آتش سیگاری خاموش کردن. جوراب بد بوی خود را شستن٬ دوش گرفتن و بوی بد عرق را ندادن٬ و یا برای رفتن و نشستن در بالای مجلس به این و آن تنه نزدن٬ پشت میز اداره و وقت کار جدول حل نکردن٬ پیام های کوتاه بی معنی و رکیک نفرستادن.

دین یعنی درد داشتن و همدردی کردن.دین یعنی از سود خود گذشتن تا دیگران زیان نبینند. دین یعنی همان چیزی که آن پزشک مشهدی در کنار نماز و روزه و قرآن خوانی خود داشت. او که گاه ساعت ها در اتاق عمل بود و عمل هایی که روی قلب افراد انجام  می داد گاه در خاورمیانه تک و بی نظیر می نمود٬ با این همه به جای آن که بابت هر عمل ده میلیون تومان بگیرد دویست هزار تومان می گرفت٬ و به این وسیله گره از کار گرفتاران می گشود. و راستی این پزشک کجا و آن دیگری کجا که بابت عمل بیماری پنج میلیون تومان می خواست و هر چه بیمار بیچاره التماس می کرد که از مبلغ لااقل صد هزار تومان ٬کمتر بگیرد تا خرج شربت و شیرینی و شکلات و میوه کرده و پیش عیادت کنندگان خود بعد از عمل بگذارد و شرمندهٔ آن ها نباشد ولی او می گفت: حتی یک ریال کمتر نمی گیرم! بنابراین می بینید که: دین دارای مغز و پوست است٬ البته هم پوست لازم است و هم مغز.

شما اگر بخواهید هستهٔ بادام را بکارید تنها اگر پوست آن را بکارید هرگز سبز نخواهد شد و یا اگر تنها مغز را بکارید سبز نمی شود٬ و در حقیقت زمین می گوید من پوست و مغز را با هم می خواهم. حال خدا هم می گوید : پوست و مغز را با هم می خواهم یعنی هم نماز که پوست است و هم جوانمردی و انصاف را که مغز باشد٬ و هر کدام بدون دیگری را نمی پذیرم. و کار شیطان این است که همیشه  میان پوست و مغز جدایی می افکند. پاره ای را تشویق به پوست می کند یعنی  به نماز آن هم اول وقت و در مسجد و صف اول و عبا بر دوش با انجام تمام مستحبات و تعقیبات٬ بی آن که ذره ای انصاف داشته باشند. یا اگر زن باشد دعوت به حجاب کامل می کند و روی کاملا گرفته و نیز چادر سیاه و به جای یک جوراب ٬ دو جوراب٬ اما بی آن که ذره ای همدردی و همدلی با بیچارگان داشته باشد.