وزیر رنج‌ کشیده دولت یازدهم

     قول های امروز وزیر، سندی است که عملکرد او همواره با آن سنجیده می شود و انحراف از آن هیچ گاه پذیرفته نمی شود.

روزی که حسن روحانی در صحن مجلس آخرین دفاعیات خود را از وزرای پیشنهادی ارائه می‌داد، وقتی نوبت به علی ربیعی رسید، جمله‌ای را بر زبان آورد که در دفاع از هیچ وزیری بیان نکرده بود.

او با لبخند به ربیعی نگاه کرد و گفت او کسی است که خودش درد و رنج زیادی کشیده و حال رنج کشیده ها را با همه وجود می فهمد.

رئیس جمهور آن روز توضیح بیشتری نداد و ما حدس زدیم شاید درد و رنج ربیعی به دورانی از زندگی اش برگردد، اما دیروز فهمیدیم که چرا رئیس جمهور وزیرش را رنج کشیده توصیف می کند.

روز گذشته ربیعی رسما سکان وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی را در دست گرفت و در حالی که برای بهبود شرایط معیشتی مردم با آنها عهد می بست، آرزو کرد سفره تهیدستان پررنگ و دفترچه بیمه فقرا در دستشان مایه آرامش باشد و اینها را گفت تا به مردم بگوید در سال 84 که به دلایل واهی از دانشگاه اخراج شد و دفترچه بیمه اش دیگر معتبر نبود، بیماری سرطان همسرش و هزینه های کمرشکن شیمی درمانی را تجربه کرده و خوب می داند طعم زندگی بدون حمایت بیمه چه مزه ای است.

ربیعی در حالی که با این حرف خودش را از جنس مردم نشان می داد، حرف های امیدوارکننده دیگری هم زد، بویژه آن که گفت مسئولیتش به عنوان وزیر،رسیدگی به امور محرومان است، نه عوض کردن جای خادم و مخدوم؛ منظور او این بود که از حالا به بعد او خادم است و ملت مخدوم.

ما البته این گفته های وزیر رفاه را به فال نیک گرفته ایم و امیدوار شده ایم که شرایط روزبه روز به نفع مردم تغییر کند و وزارتخانه تحت فرمان ربیعی به پناهگاه مستمندان و رنج کشیده ها تبدیل شود، اما دلمان می خواهد وزیر بداند چه قول بزرگی به مردم داده است.

امروز در کشور خبری از تعاون نیست، بیکاری نیز امان بریده و رفاه اجتماعی چیزی جز شعاری غیرقابل باور نیست. درست کردن این سه حوزه نیز نه این که نشدنی باشد؛ بلکه کار بسیار سختی است که سوال این است آیا برای سر و سامان دادن آن همین که وزیر رنج کشیده باشد؛ کافی است؟ البته ما عینک بدبینی را از چشم درآورده ایم و قصد قصاص قبل از جنایت هم نداریم، اما قول های امروز وزیر سندی است که عملکرد او همواره با آن سنجیده می شود و انحراف از آن هیچ گاه پذیرفته نمی شود.