وقتی مسئولان چوگان در ماه رمضان فرصت پاسخگویی ندارند!
مقصر زوال فعلی چوگان در اصفهان کیست؟
جایگاه چوگان اصفهان کجاست؟ شاید این یکی از مهم ترین سوالات امروز ورزش اصفهان باشد! سوال مهمی که به نوعی به یک چالش بزرگ تبدیل شده است.
به گزارش پایگاه خبری”شاهین نا” به نقل از صاحب نیوز/ در تاریخ دیار نصف جهان چوگان به عنوان یک ورزش محلی و به نوعی یک میراث ناملموس به حساب می آید. از همین رو مردم اصفهان خواستار اطلاع از وضعیت فعلی چوگان اند.
البته به بیان بهتر در رابطه با چوگان در اصفهان باید به این بازگشت که چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است…! آری به واقع چیزی که عیان است نیازی به بیان ندارد، آنچه امروز راجع به چوگان دیده می شود این است که کشوری مثل آذربایجان که بیش از چندی از تأسیس آن نمی گذرد با پیگیری و تلاش روزافزون توانست آن را به عنوان ورزش ملی آذربایجان ثبت کند و حال با وقوع این اتفاق که یک سالی از آن می گذرد، چوگان به عنوان یک ورزش ملی و بومی اصفهان که این سال ها با بی توجهی هیئت چوگان اصفهان در راستای شناخت چوگان به مردم و هم چنین پویا نمودن فضای آن در سطح شهر، رو به زوال است.
زوال فعلی هیئت چوگان اصفهان و هم چنین عدم رونق آن بین جوانان شهر تا به حدی است که بسیاری از مردم نمی دانند اصفهان خواستگاه این ورزش بوده و از دیرباز در میدان نقش جهان چوگان بازی می کردند. آری مسئولان اصفهان با وجود این گهرهای ارزشمند و میراث های ناملموس آنقدر ناشکر هستند که حتی فعالیت خاصی در راستای نشان دادن اینکه “چوگان مربوط به اصفهان است” هم انجام نمی دهند.
نکته جالب توجه این است که وقتی خواستیم از رئیس هیئت چوگان اصفهان درباره برنامه های تابستان و وضعیت فعلی چوگان بپرسیم، وی از خبرنگار میدان خواست تا بعد از ماه مبارک رمضان با وی تماس بگیرد تا درباره چوگان صحبت کند.
متأسفانه به نظر می رسد این عدم تعامل رسانه با هیئت چوگان به دلیل این است که مسئولان هیئت حرف خاصی برای گفتن ندارند…! و دوباره همه چیز به همان عیان حاضر و وضعیت فعلی باز می گردد.
وقتی هیئت چوگان به عنوان نماینده مسئول این ورزش در اصفهان، آخرین خبر سایت اختصاصی اش به زمان برگزاری اجلاس ناملموس باز می گردد، باید این انتظار را اداره کل ورزش و جوانان داشت که به فکر تغییرات و رونق بخشیدن به این میراث ناملموس ملی باشد، چرا که این ورزش در کنار سایر میراث های کهن این سرزمین ۲۵۰۰ ساله نشانه های تمدن بشری ایران بوده و بی توجهی به آن به نوعی به بی توجهی به هویت و تمدن ایران است.