کدام بلندگو ؟ کدام اقلیت؟

۱-    مسیر ۱۸ ماهه مذاکرات هسته ای از آغاز دولت یازدهم تا به حال مسیری بسیار قابل پیش بینی را طی کرده که کاملا با ذهنیات و ترسیمات دولت ناهم خوان بوده است. آنچه که دولت به عنوان عواید مذاکرات تا به امروز انتظار آن را به مردم وعده می داد متضاد با رویه ای است که امروز شاهد آن هستیم. دستان باز دولت برای مذاکرات هسته ای که شاید در نوع خود تا به امروز در میان دولتهای پس از انقلاب نادر باشد و حمایت همه جانبه نظام از تیم مذاکره کننده شرایط را طوری رقم می زد که دیگر بهانه ای برای ایجاد چنین گفتمانهای تکراری که عمدتاً جهت فرافکنی زده می شود، وجود نداشته باشد ولی  متاسفانه باز شاهد چنین ادبیاتی هستیم.

۲-    دولت به عنوان بازوی اجرایی نظام صاحب بیشترین رسانه و بلندگو در کشور است و این امر کتمان نشدنی می باشد. ساعت های فراوانی که از برنامه های صدا و سیمای ملی در اختیار دولتی ها قرار گرفته تا به دفاع و تبلیغ فعالیت ها و اقدامات خود انجام دهند در نوع خود نیز بی نظیر می باشد. ولی نکته ای که حائز اهمیت است عدم توان اغنایی از سوی دولتمردان است و آن هم می تواند ناشی از عدم عملکرد مثبت در حوزه انتظارات مردم باشد. بیشترین سفرهای استانی، بیشترین برنامه های تلویزیونی، بیشترین رسانه های قوی مجازی و تسخیر شبکه های اجتماعی قانونی و غیر قانونی توسط دولت شاید دیگر چنین انتظاری را از هیچ کس دیگری قبول نکند که دولت صاحب بلندگوی عظیم نیست.

۳-    اگر مداقه ای هر چند کوتاه به حاشیه و متن مذاکرات داشته باشیم با وعده های سر خرمن دولت که به همه اعلام داشت که مشکل اقتصاد تنها با مذاکرات حل می شود، تفاوت فاحشی دارد. از سویی آنچه که حایز اهمیت است عدم اعتماد دولت به مردم در راستای انتقال حقایق ایجاد شده در متن مذاکرات است. اگر در میان مردم باشیم و قدری از کف جامعه مذاکرات را بنگریم خواهیم فهمید که  ابهام بزرگی از عواید مذاکرات برای مردم قابل تجسم است. مردم عقل سلیم و تفکری آگاهانه دارند حال آنکه دولت حرفهای خود را می زند و منتقدین هم حرفاهایشان را می گویند حال چرا این نگرانی برای دولت حاصل شده است که چنین در صدد تخریب این اقلیت کوچک منتقد است؟ دلیل اینجاست که استدلال های دولت در مخیله و تفکر هیچ یک از مردم جایگاهی ندارد و اگر مردم امروز حرف دولت را نمی پذیرند و دولت مجبور است برای رهانیدن خود از معرکه متوسل به منتقدین شود به خاطر این است که عملکرد دولت برای ملت ضعیف بوده است و ملت حاضر به پذیرش سخنان پوچ و بی اساس که پشتوانه عملی از خود ندارند، نیستند.

۴-    مبنای تفکر دولت از اول هم با جنس و روح ملت متضاد بوده است. ملت انقلابی هیچ گاه و در هیچ زمان حاضر به کدخدا خواندن امریکا نخواهند بود. ملت معنای صلح با دشمن را نمی فهمند و آنچه را سالهاست توشه فکری خود کرده اند همان است مرادشان حضرت روح الله (ره) است می فرمود:” قصه امام حسن و قضیه صلح، این هم صلح تحمیلى بود؛ براى اینکه امام حسن، دوستان خودش، یعنى آن اشخاص خائنى که دور او جمع شده بودند، او را جورى کردند که نتوانست خلافش بکند، صلح کرد؛ صلح تحمیلى بود. این صلحى هم که حالا به ما مى ‏خواهند بگویند، این‏ است. بعد از اینکه صلح کردند، به حسب روایت، به حسب نقل، معاویه به منبر رفت و گفت که تمام حرفهایى که گفتم، من قرار دادم، زیر پایم؛ مثل پاره کردن این مردیکه آن قراردادها را. آن صلح تحمیلى که در عصر امام حسن واقع شد، آن حکمیت تحمیلى که در زمان امیرالمؤمنین واقع شد و هر دویش به دست اشخاص حیله‏ گر درست شد، این ما را هدایت مى‏کند به اینکه نه زیر بار صلح تحمیلى برویم و نه زیر بار حکمیت تحمیلى.”( صحیفه امام، ج‏۲۰، ص: ۱۱۹) . مردم توان نگریستن به دولتی که امریکا و ایادی کفرش را معتمد تر از ملتش می داند و حقایق را با آنها در میان می گذارد و کماکان ملت خود را در حاله‌ای از ابهام فرو برده، ندارند و اگر چند منتقد پی گیر نیز نباشند و برخی از حقایق غیر قابل تکذیب و کتمان را به مردم ارائه ندهند والله شاید صبر و حوصله ملت تاب شود.

۵-    ملت با حمایت خود از دولت در انتظار این بود که با حفظ خطوط قرمز که همان حفظ استقلال ، عزت و سربلندی ملت و نظام است تمام تحریم های اقتصادی بلافاصله از بین رود. همین ملت انتظار داشتند که پس از ۱۸ ماه لبخند به جامعه جهانی(بخوانید دشمن) حداقل فرجی در حوزه اقتصاد صورت گیرد که نه تنها حاصلی ایجاد نشد بلکه در کنار فزونی گرانی و بیکاری در جامعه، تحقیر و از بین رفتن استقلال را شاهد شد. اینکه با تمام داده هایی که تیم مذاکره کننده در میز مذاکره به حریف داد و ستانده هایی ناچیز را که منتهی می شود به حذف چند تحریم ناچیز فقط مربوط به هسته ای که آنهم نه یکباره بلکه به قول دولتمردان امریکایی در ادوار مختلف، حال باز هم این دشمن قدار کوتاه نیامده و درصدد است تا با تحمیل بیشتر اراده خود بر طرف ایرانی با بازرسی مراکز نظامی و مصاحبه (بخوانید بازجویی) با دانشمندان هسته ای کشورمان، تحقیری بر تحقیرهای ۱۸ ماهه اخیر ملت بیافزاید و کماکان لحن اعضای تیم مذاکره کننده در برابر چنین اراده طرف مقابل مشخصاً یک لحن ملایمی است که این از منظومه فکری ملت به دور است.

۶-     حسن ختام این وجیزه با یک ضرب الامثل است که می گوید:” مشک آن است که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید”. صحبت اینجاست که آیا اگر دولت اقداماتش در حوزه دیپلماسی، اقتصادی و فرهنگی همچون بهداشتت و درمان بود، تعریف ملت را به خود جلب نمی کرد؟ تا حال دولت بدین تعریف و تمجیدهای عملکرد وزیر بهداشت و درمان خود ازسوی ملت اندیشیده است؟ اگر کمی تفکر در این زمینه حاصل شود می توان دریافت که همان مردمی که از بهداشت تعریف می کنند با مردمی که از دیپلماسی و اقتصاد انتقاد می کنند یکی هستند؟ دولت باید بگذارد مردم خود قاضی عملکرد باشند نه اینکه به زور از خود تعریف کند چرا که مردم با قوه عاقله خود قطعاً موضوعی را به زور دریافت نخواهند کرد. انتظار است که دولت پیروزی این میدان مذاکره با دشمن را از آن خود کند و همین بس که در این ۱۸ ماه برای آن اقلیت گروهی که چشم امید به دستان امریکا داشتند نیز ثابت شد که امریکا دشمن تمام قد است و دولت تمام برنامه های خود را برای مدیریت صحیح اقتصاد کشور آن هم با ظرفیت های درونی کشور تنظیم کند و بداند که نه صرفه حزبی و نه سیاسی و نه اقتصادی از دل مذاکرات برای دولت حاصل خواهد شد بلکه همان فرموده رهبر معظم انقلاب که بارها اعلام کردند که “من به مذاکرات خوشبین نیستم” بارها به تحقق نشسته و همگان شاهدند تحقق آن هستند. پس دیگر مجالی برای پیدا کردن مقصر برای دولت نیست دولت برای چنین مردمی که اینگونه جانانه در راه انقلاب و ارزشهای خود ایستاده اند باید فداکاری کند و از منافع این ملت در همه عرصه ها دفاع کند نه اینکه ۱۸ ماه را برای گرفتن یک عایدیه ناچیز که شاید اصلاً به جیب ملت هم نرود و به باد دادن تمام زحمات دانشمندان و شهدای هسته ای کشور،  تمام ملت را سرگرم خود کند و در نهایت هم اگر به نتیجه نرسد  و به خواهد ساز سلب وحدت را در کشور سر دهد.
راه دانا