سیاست جهانی ماشین جنگی غرب با فرماندهی آمریکا

 به گزارش پایگاه خبری شهرستان شاهین شهر و میمه “شاهین نا”به نقل ازجام نیوز، سایت خبری تحلیلی صدای مردم (thepeoplesvoice) نوشت: سیاست ناتو خلاف آن چه که شعار می دهد که برای ایجاد صلح و امنیت تلاش می کند و قرار است صرفا دفاعی باشد یک دروغ است و برعکس مأموریت این سازمان، سیاست تهاجمی را اتخاذ کرده است.

  رابرت گریفیت، نماینده انگلیس می گوید: ناتو در واقع یک ارتش جهانی برای حمایت و پیشبرد سیاست های آمریکا، انگلیس و اروپای غربی و به منظور این است که این کشورها بتوانند به منافع اقتصادی خود و مخصوصا انرژی در سطحی جهانی دست پیدا کنند.

  به همین جهت این سازمان که البته بودجه اصلی آن را همین کشورها تأمین می کنند توانسته است تا کنون حدود یک سوم کشورهای جهان را در خود ادغام کند و قصد دارد تا بقیه کشورهای جهان را هم به اعضای خود ملحق کند.

  این سازمان علاقه دارد تا در تمام قاره های جهان نفوذ داشته باشد. این سازمان قصد دارد تا تمام دشمنان بالقوه خود را حذف کند و سلطه بلامنازع در جهان ایجاد کند.

  ایالات متحده که حدود ۷۵ درصد بودجه این سازمان را تأمین می کند از این سازمان به عنوان یک ماشین جنگی استفاده می کند تا بتواند در تمام قاره ها اهداف خود را پیش ببرد و به کمک ناتو، سازمان ملل و قوانین بین المللی را دور بزند.

  اعضای ناتو در تمام جنگ های آمریکا در سه قاره اروپا، آسیا و آفریقا شرکت می کنند. تسلیحات این سازمان به قدری قدرت تخریب دارند که می توانند در کمتر از ۲۴ ساعت تمام بشریت را در کل زمین نابود کنند.

هم اکنون این سازمان قصد دارد تا حضور خود در کشورهای شرق اروپا را حتمی کند به همین دلیل اوباما به دروغ روسیه را بهانه قرار داده و گفته است ما برای ایجاد امنیت در برابر روسیه می خواهیم به رشد ناتو در شرق ادامه دهیم. این درحالی است که هیچ تهدیدی برای اعضای ناتو و متحدین آمریکا وجود ندارد.

در همین زمینه، دبیر این سازمان می گوید: من با تمام نظرات آقای اوباما مبنی بر افزایش اقدامات، ارتقاع برنامه های نظامی و مانورها موافق هستم.

سازمان پیمان آتلانتیک شمالی یا ناتو در ۴ آوریل ۱۹۴۹ میلادی (۱۵ فروردین ۱۳۲۸) با هدف دفاع جمعی در واشینگتن دی.سی. پایه‌گذاری شد و هم‌اکنون ۲۸ عضو دارد.

قلب پیمان ناتو ماده ۵ آن است که در آن کشورهای امضا کننده توافق کرده‌اند حمله نظامی علیه یک یا چند کشور عضو در اروپا یا آمریکای شمالی را به عنوان حمله به تمامی کشورهای عضو تلقی کنند و به مقابله آن برخیزند. مطابق ماده ۱۴ و پایانی، پیمان نزد دولت ایالات متحده آمریکا سپرده می‌شود و مطابق وظیفه، دولت ایالات متحده نیز نسخه‌های مورد تایید آن را برای دولت‌های امضا کننده پیمان می‌فرستد.

از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۴ میلادی، ۱۰ کشور کمونیستی سابق به عضویت ناتو در آمدند و شمار اعضای ناتو به ۲۶ کشور افزایش یافت.

در سال ۲۰۰۸ تلاش‌هایی برای گسترش ناتو به حوزه بالتیک و پیشروی مرزهای ناتو به نزدیکی مرزهای روسیه انجام گرفت که در این بین با شروع مذاکرات برای عضویت سه کشور آلبانی، کرواسی و مقدونیه در ناتو موافقت شد ولی درابتدا مخالفت‌هایی با عضویت گرجستان و اکراین که هم‌مرز با روسیه می‌باشند صورت گرفت در نهایت پس از شروع جنگ اوستیای جنوبی ۲۰۰۸ حمایت‌ها برای عضویت گرجستان افزایش یافت.
طرح گسترش ناتو به نزدیکی مرزهای روسیه باعث نگرانی دولت روسیه شد. پس از شروع جنگ اوستیای جنوبی ۲۰۰۸ و امضای قرارداد سپر موشکی آمریکا با لهستان این نگرانی‌ها افزایش پیداکرد و در نهایت به کاهش روابط روسیه و ناتو در غالب شورای مشورتی و عدم شرکت روسیه در مانور مشترک نظامی با ناتو شد.
پس از آغاز جنگ افغانستان و جنگ عراق نیروهای ناتو حوزه فعالیت‌های خود را به داخل مرزهای این دوکشور نیز گسترش دادند. فعالیت ناتو در عراق منحصر به آموزش نظامی می‌شود. در افغانستان و در سال ۲۰۰۶ پس از درخواست هلند و آلمان نیروهای ناتو جایگزین نیروهای ایساف متعلق به سازمان ملل شدند. ناتو در سال ۲۰۰۸ رهبری ۴۷ هزار نیرو از ۴۰ کشور جهان را در افغانستان بر عهده داشت.

حامد کرزای رئیس جمهور افغانستان از عدم هماهنگی بین نیروهای افغانستان و ناتو انتقاد کرده‌است و اعلام کرده که این موضوع در مواردی باعث کشته شدن شهروندان غیرنظامی افغانستان در عملیات نیروهای ناتو شده‌است.