چند پیشنهاد به نهادهای تاثیرگذار در حوزه عفاف و حجاب؛
برجام عفاف و حجاب اولویت چندم مسئولین است؟
ماهواره ضد عفاف و حجاب است و این از بدیهیات است. کمترین اثر ماهواره این است که آنها به مرگ می‌گیرند تا مخاطب ایرانی به تب راضی شود. سیمای جمهوری اسلامی ایران به همین دلیل مجبور می‌شود از همان برنامه‌ها تقلید کند تا مخاطب ایرانی را قدری راضی نگه دارد غافل از آنکه به تب راضی شده است.
به گزارش پایگاه خبری شاهین نا؛ فصل تابستان نزدیک است، شل حجابی و گاهی بدحجابی و حتی کشف حجاب تیتر یک رسانه‌ها می‌شود” ، “گشت نامحسوس ارشاد آغاز به کار کرده است” ، “انتقاد ائمه جمعه و دلسوزان متدین از وضع حجاب پررنگ شده است” ، “جمعی از بانوان بازیگر سینما و تلویزیون در نامه‌ای گلایه‌آمیز از وضع عفاف در سینما و پشت صحنه آن انتقاد کرده‌اند.”
اینها تنها بخشی از خبرهایی است که گاهی برای ما تکراری هم شده است و در فصول بخصوص گرم سال بیشتر نمود می‌یابد. حال دولت یازدهم که به ثمر رساندن برجام هسته‌ای را وجهه همت خود قرار داد و وقت و نیروی زیادی هم برای آن صرف نمود، با دغدغه‌های مانند آنچه در بالا بیان شد چه اولویتی برای (برنامه جامع اقدام مشترک با نهادهای مرتبط برای ارتقاء وضع عفاف و حجاب) قائل است؟
عفاف اعم از حجاب است و اگر به این مهم به درستی پرداخته نشود اثرات آن در طولانی مدت غیرقابل جبران خواهد بود. امروز چه کسی می‌تواند منکر تهاجم شدید رسانه‌ای با صبغه‌ی فرهنگی شود؟ نفوذ دشمن در دل و قلب جوانان با هدایت شیطان آیا حداقل اثرات سوئی هم‌ردیف تحریم‌ها ندارد که بخواهیم برنامه جامع اقدام مشترک یا برجامی نظیر موضوع هسته‌ای برای آن طراحی و به ثمر رساندن آن را هم در اولویت قرار دهیم؟
برخی اوقات تصور می‌شود نهادهای مسئول و بخصوص دولت باید کارهای بسیار پیچیده انجام دهد و آنقدر کار را سخت می‌کنیم که اجرای آن غیرممکن می‌شود در حالی که یک برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) برای عفاف و حجاب البته با این قید که مذاکرات ما باید در داخل متمرکز شود، می‌تواند متشکل از اقدامات ساده اما اثرگذار باشد. چرا مذاکره داخلی نیاز است؟ چون متأسفانه هنوز باید دور یک میز بنشینیم و برخی مسئولین و نهادها را برای اجرای قانون برزمین مانده در مسأله حجاب و عفاف راضی کنیم!
به فرجام رسیدن چنین برجامی به تلاشی شبیه تلاش وزیر امور خارجه کشورمان در موضوع هسته‌ای، این بار در زمینه فرهنگی و به ویژه در سطح وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و شورای عالی انقلاب فرهنگی نیاز دارد.
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، شورای عالی انقلاب فرهنگی، سازمان تبلیغات اسلامی و نهادهای مشابه و مرتبط اگر از حجم کارهای غیرضرور و افتتاح‌ها و روبان بریدن‌ها و سخنرانی‌ها کم کنند و به تدوین (برجام عفاف و حجاب) اهتمام ورزند و اجرای آن را عملیاتی نمایند ان شاء الله مقرون به عاقبت‌به‌خیری و مأجور در پیشگاه الهی خواهند بود.
اما اقدامات ساده ولی تأثیرگذاری که نهادهای مختلف و بخصوص دولت می‌توانند در حوزه ترویج و تحکیم عفاف و حجاب انجام دهند :
۱ – ماهواره ضد عفاف و حجاب است و این از بدیهیات است. کمترین اثر ماهواره این است که آنها به مرگ می‌گیرند تا مخاطب ایرانی به تب راضی شود. سیمای جمهوری اسلامی ایران به همین دلیل مجبور می‌شود از همان برنامه‌ها تقلید کند تا مخاطب ایرانی را قدری راضی نگه دارد غافل از آنکه به تب راضی شده است. متأسفانه در بی‌تفاوتی مجلس شورای اسلامی نسبت به این موضوع، دولت هم اولویتی برای کنترل و فرماندهی آن قائل نیست. دیش‌های متعدد در منازل مردم نشان از بازشدن دروازه‌های تهاجم فرهنگی دارد که با بمباران مسموم تصاویر نامناسب، ذهن و دل جوانان را تسخیر می‌کند. حال نباید به این منظور فکری کرد؟ طرح کهنه و ابتری که سالها در مجلس مانده و خاک می‌خورد اگر اجرا می‌شد و برنامه‌های مفید ماهواره ضبط و روی کانالهای دیجیتال سیما پخش می‌شد شاید قدری در کاستن تخریب‌های این تهاجم وسیع مؤثر می‌بود. اکتفا به برخوردهای ضربتی و مقطعی نتوانسته است در این باره مؤثر باشد چه آنکه از دیوارها بالا رفتیم تا دیش‌ها را جمع کنیم غافل از آنکه وقتی پیش از آن فرهنگ‌سازی نشده باشد و نهادهای دیگر به وظایف خود عمل نکرده باشند، مردم به هر قیمتی دوباره دیش جدیدی خریداری و در کمترین زمان نصب می‌کنند و اتفاقاً زمینه اشتغال نصابان هم بهتر فراهم می‌شود! به راستی ما که در داخل دیش ماهواره تولید نمی‌کنیم. اینهمه دیش از کجا و چطور به کشور وارد می‌شود؟!!!
صدا و سیما نیز در این باره از ظرفیت خود برای آگاهی‌بخشی و ارائه مباحث مناسب در زمینه معرفی آسیب‌های ماهواره استفاده نکرده و چه بسا گاهی منفعل است و ترجیح می‌دهد سرگرم چگونگی اجرای فرزاد حسنی در برنامه اکسیر باشد و آنتن زنده برای توجیه آن رفتار اختصاص دهد تا برنامه‌ریزی مدبرانه برای مقابله با امواج مسموم ماهواره!
۲ – ابتکارات و خلاقیت‌ها در هر حالتی می‌تواند راه چاره و برون‌رفت صدا و سیما از مشکلات باشد. اکنون مدیریت جدید وظیفه‌ای سنگین و خطیر در این باره دارد. بازکردن فضای مدیریتی و توجه به سلایق مختلف به نحوی که تنها مدیران قبلی از این شبکه به آن شبکه نروند و شکستن حلقه تنگ و انحصاری مدیریت از جمله راهکارهایی است که می‌تواند در افزایش اعتماد و تعداد مخاطبین سیما مؤثر باشد.
۳ – بخش قابل توجهی از مظاهر بدحجابی مربوط به کارمندان دولت و دانشگاهیانی است که از صبح زود تا عصر در ادارات و خیابان‌ها حضور دارند و تردد می‌کنند. کمترین و ساده‌ترین کاری که دولت در این خصوص می‌تواند انجام دهد، الزام کارکنان دولت به استفاده از لباس فرم یا دانشجویان از لباسی متحدالشکل و یا حتی جلوگیری از بدحجابی بخشی از آنان که هنجارها را رعایت نمی‌کنند با ابزارهای قانونی است. امری که متأسفانه در آن تسامح و تساهل زیادی صورت می‌پذیرد. چرا باید خانمی در محیط اداری و دولتی آنچنان آرایش و لباسی به تن داشته باشد که گویی در مجلس عروسی حاضر شده است؟! چرا باید توزیع نیرو و طراحی اتاق طوری باشد که در فضایی تنگ ساعت‌های متمادی زن و مرد نامحرم کنار هم کار کنند و آنوقت خدای ناکرده وقتی به خانه خود می‌روند با همسر خود حوصله تعامل مثبت نداشته باشند و نیازی به بازگویی آسیب‌های بعدی ناشی از این اتفاق هم در این مجال نیست!
۴ – سرمایه‌گذاری فرهنگی در مسأله عفاف و حجاب باید عمدتاً روی نسل بعد متمرکز شود. مدارس و دانشگاهها در این زمینه مؤثرند. حال دولت چقدر در کتب درسی مدارس یا دانشگاهها این موضوع را مورد توجه قرار داده یا می‌دهد؟ آیا اصلاً اولویتی برای این امر قائل است؟ توجیه مناسب دانش‌آموزان به زبان متناسب با سن آنان و بعد پاسخ به شبهات جوانان دانشجو کار سختی نیست اما کمی همت می‌خواهد.
۵ – فضای مجازی عرصه‌ای جدید و پیشرونده است که آسیب‌های زیادی در روند تکامل خود به مسلمانان وارد کرده و می‌کند و افسارگسیختگی آشکار در این عرصه و برخوردهای منفعلانه و عدم برنامه‌ریزی صحیح برای مواجهه منطقی با تکیه بر پدافند غیرعامل با این فضا که حتی به گلایه رهبر معظم انقلاب هم منجر شده است نگران کننده می‌نماید. براستی دولت در این زمینه چه اقدام جهادی انجام داده یا می‌دهد؟ امروز نوجوان ما با یک سیم کارت موبایل در کمترین زمان ممکن به عمق فساد دسترسی می‌یابد و هر فردی با هر سطح فرهنگ و تحصیلات با ورود به صفحه گوگل به عنوان ساده‌ترین ابزار تهاجم، در معرض انبوهی از تصاویر غیرفرهنگی و غیراسلامی قرار می‌گیرد و ناخواسته به صفحاتی هدایت می‌شود که حتی در ابتدا فکر گذر از چنین مسیری را هم در سر نداشت. راه‌اندازی شبکه ملی داده و نظایر آن وقتی از حرف به عمل درنیاید، آسیب پیش‌گفته روز به روز بیشتر اثر می‌کند. چنین نوجوانی در آیند نه به دنبال ازدواج می‌رود و نه می‌تواند از شر تحریک ناشی از بلوغ زودرس به دلیل مواجهه با انبوهی از تصاویر نامناسب رها شود. اینجاست که وقتی ما برنامه‌ای برای محافظت از نوجوان خود نداریم و حتی به طور یکسان طرح‌های مشوق مانند اینترنت رایگان شبانه در اختیار همه (از جمله نوجوانان کم سن و سال) می‌گذاریم، وی به سوی فسادی مدیریت شده از سوی دشمن کشیده شده و از مسیر الهی و کمال معنوی دور می‌شود.
۶ – بخش قابل توجهی از ترویج عدم حیاء و عفاف و بدحجابی ناشی از تولیدات سینمای به ظاهر پاک و اسلامی و تئاتر است که با مهر و نشان (با مجوز رسمی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) گاه بیمه هم می‌شود. چرا سازمان سینمایی کشور در این باره فعالیتی پدافندی ندارد و البته در گذشته هم نداشته است؟ چرا یکبار از کارگردانان سینما و بازیگران شاخص دعوت نمی‌کنند تا آنها را به زبان نرم و با ظرافتی که نیاز است نسبت به حساسیت موضوع عفاف و حجاب توجیه و در میان آنان وحدت رویه ایجاد کنند. چرا مشوق‌هایی برای فیلم‌های مروج حجاب و عفاف نمی‌گذارند؟ آیا نمی‌شود گفت برای فیلمی که بازیگران آن آرایش نامتعارف نکنند یا حیاء در روابط زن و مرد نامحرم رعایت شود و امثالهم، تیزر رایگان و جایزه‌ها و مشوق‌های مالی در نظر گرفته می‌شود؟ وقتی توجیه صحیح انجام نشود بازیگران شاخصی مانند آقای علی نصیریان مصاحبه می‌کند و قریب به این مضمون می‌گوید حجاب اسلامی که سبب می‌شود مچ دست یا گردن خانم پوشانده شود مصداق افراط است! آری چون ایشان و بسیاری از سینماگران ما توجیه نشده‌اند که چه ضربه‌ای از رهگذر بدحجابی در سینما و عدم رعایت عفاف و حیاء در روابط با نامحرم به جامعه وارد شده و می‌شود؟
۷ – پاسخ به شبهات جوانان در زمینه حجاب امری لازم و بلکه ضروری است. در این باره نقش نهاد غیردولتی و مستقل روحانیت بی‌بدیل است و متأسفانه تاکنون به رغم تلاش‌های صورت گرفته آنچنان که باید موفق نبوده و باید همانطور که مقام معظم رهبری اخیراً در دیدار مدیران و طلاب حوزه‌های علمیه تهران فرمودند خود را برای جهادی بزرگ آماده کند. در کنار این نقش، نهادهایی نظیر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و یا سازمان تبلیغات اسلامی و نظایر آن چه برنامه‌ای داشته اند؟ وزارت ورزش و جوانان، معاونت فرهنگی شهرداری ها بخصوص شهرداری تهران، مترو و مانند آن آیا نمی‌توانند به یک وحدت رویه برسند و اقدامی هماهنگ و منسجم و تأثیرگذار در توجیه جوانان از منظر ارشادی در خصوص حجاب و عفاف داشته باشند؟
۸ – تعامل با اصناف و ساماندهی بازار عرضه لباس از آن حوزه‌هایی است که همه به اهمیت آن در موضوع ترویج حجاب و عفاف واقفند اما کار خاصی هم نمی‌کنند! چرا در زمینه لباس، امروز باید مانتوهای کوتاه‌تر از دیروز و بدون دکمه و جلوباز و یا ساپورتهای محرک به راحتی در بازار عرضه شده و جایگزینی هم برای آن نباشد؟ آیا نمی‌توان گفت مغازه‌ای که لباس اینچنینی نمی‌فروشد از مالیات معاف و برعکس آن مالیاتی مضاعف بدهد؟ چرا باید قیمت حجاب و هزینه آن را بالا ببریم تا فردی که می‌خواهد حجاب اسلامی داشته باشد مجبور باشد ساعت‌ها در مغازه‌های مختلف بگردد تا لباسی مناسب بیابد اما با هزینه‌ای کم و با صرف وقتی محدود انواع مدهای ماهواره‌ای و غربی در مغازه‌ها براحتی قابل دسترسی باشد؟
۹ – وزارت آموزش و پرورش و نهادهایی که در تربیت دینی و بخصوص تبلیغ و ترویج دین نزد آینده‌سازان مملکت نقش دارند اگر بخوبی این نقش را ایفا کنند حجم عمده‌ای از کار در آینده در ترویج حجاب و عفاف کم می‌شود و یکی از اقداماتی که دولت می‌تواند در این زمینه انجام دهد، حذف سلیقه‌های اشتباهی است که به سرخوردگی از حجاب و حتی عفاف می‌انجامد. اینکه بالاجبار مقنعه بر سر دختر خردسالی که هنوز به سن تکلیف نرسیده در بدو ورود به دبستان کنیم اقدامی است که می‌توان آن را با ظرافت مدیریت کرد و اصلاح نمود. چه بسا روند تدریجی محجبه شدن در مدرسه وقتی توجیه لازم انجام شده باشد در آینده از استحکام بیشتری برخوردار باشد. البته بماند که ما در دبستان زمانی که شهوت غالب نیست بچهها را از هم جدا می‌کنیم ولی در دانشگاه که اوج شهوت است ضابطه‌ای در تحصیل دختر و پسر با رعایت مرزهای شرعی و از سویی ایجاد روندی منطقی و درست برای فراهم نمودن زمینه ازدواج آنان نداریم.
در این باب سخن فراوان است و انتهای این مطلب هم باز! امید که همین میزان هم مورد توجه مسئولین قرار گیرد.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
جهان