امید به رحمت الهی

به گزارش  پایگاه خبری شاهین نا؛محمد پورمهدی در بینات نوشته است/ «الحمدلله»

بویِ خوشِ امید از جای جای کتاب خدا« قرآن کریم» به مشام می رسد٬ چرا راه دوری برویم٬ نمونه اش همین سوره حمد که در آن خداوند را به رب العالمین یاد می کند. « رب العالمین» را در جواب آدم های مأیوس و نومیدی مثل من و توست که با خود می گوییم:« صلاح کار کجا و من خراب کجا»

ولی خدا می گوید: من رب العالمین هستم٬ یعنی هستی را و همه چیز را تربیت می کنم پس تو جای خود را داری٬ تو که از کلم و کرفس کمتر نیستی٬ البته به شرط این که تو هم خود را مثل همان کلم و کرفس به من بسپاری وتسلیم من باشی٬ یادت هست در رحم مادر یک لختهٔ خون بودی یا پیش از آن نطفه بودی اما خودت را به من سپردی و دیدی که چه صورتگری کردم و از نطفه و خون چه ساختم! حالا هم داستان از همین قرار است اگر خودت را به من بسپاری از تو یک آدم می سازم. همین خورشید را نگاه کن یک روزی دود بود اما خود را به من سپرد و من هم او را خورشید عالمتاب ساختم. پس جای هیچ نومیدی و یأس نمی ماند٬ هر چه باشی باش اما ما را باش.

«اگر تو دیوی ما دیو را فرشته کنیم

و گر تو گرگی ما گرگ را شبان کردیم

بسا یخی بفسرده کز آفتاب کرم

فسرد گیش ببردیم و خوش روان کردیم

چرا شکفته نباشی؟! چو برگ می لرزی؟

چه نا امیدی از ما؟ که را زیان کردیم؟

بسا دلی که چو برگ درخت می لرزید

بآخرش بگزیدیم و باغبان کردیم»

و دیگر آن که به یاد داشته باشیم که او هر چیزی را تربیت می کند. البته شاید بعضی بر این سخن من خرده بگیرند و بگویند: رب العالمین یعنی تربیت کنندهٔ موجوداتی چون انسان و جن که برخوردار از درک  و شعور می باشند٬ از این رو تربیت شامل کلم  و کرفس و کاهو نمی شود. ولی من به جهت اطمینان خاطر بیشتر ٬ از آیه ای دیگر یاد کنم که می گوید:« هُوَ رَبُّ کُلِّ شَیء» خداوند هر چیزی را تربیت می کند و از همین جا می شود فهمید که همه چیز تربیت پذیر است و ضمنا معلوم می شود که خداوند کلاس نمی گذارد یعنی همان کسی که عیسی مسیح را تربیت می کند بذر ریحان و نعنا را هم تربیت می کند.