آرزو کن آرزویی پر از رنگ خدا

به گزارش پایگاه خبری شاهین نا؛ به نقل از صاحب نیوز، سید محمد حسین اخوان/ لیله الرغائب را شب آرزوها نام گذاشته اند. اولین شب جمعه ماه مبارک رجب.
گفته اند ماه رجب ماه خداست. و خدا چشم به راه است چشم به راه کسانی که میخواهند در مسیر الهی قدم بردارند. چند سالی است شب جمعه اول ماه رجب که معروف به لیله الرغائب هست را شب آرزوها معنا کرده اند. قبل تر ها جامعه دینی از این موضوع پرهیز داشتند که کلمه آرزو را هم معنای دعا تلقی کند. در حالی که آرزو در عرف ایرانی ما امری مذموم نبود.

آن مفهومی مورد نکوهش دین بود که مترادف امل باشد. یعنی آن آرزو کردنی که همراه با تخیل و توهم و دست نایافتنی است. که این خود با مفهوم آرزو در تضاد بود. امل را بهتر بود توهم و تخیل معنا کرد تا آرزو. در عرف ما اولین چیزی که از آرزو به ذهن می رسد غول چراغ جادوست که داستانی است که در کودکی ما گره خورده است. همیشه دوست داشتیم یک شبه به اوج برویم یا غول چراغی بیاید و آرزوهای ما را برآورده کند و یا بتوانیم کارهای خارق العاده ای یک شبه انجام دهیم. کمی که بزرگتر شدیم و قواعد روزگار را چشیدیم.

دیگر آرزو برایمان واقعی نبود. قابل درک نبود. و به گونه ای مربوط بود به اساطیر و داستان ها. احساس کردیم دیگر باید کار کرد و نان رنج را خواهیم خورد. و یک شبه متحول شدن در داستان ها و فیلم هاست تا در واقعیت.

برای همین گفتیم آرزو بر یک انسان کامل عیب است و بر جوانان عیب نیست. چرا که انسان کامل دیگر می داند واقعیت روزگار بی رحم تر از آن است که بخواهد از چراغ جادو مشکلاتش را حل کند.

این شد سرنوشت انسان های مادی گرا. گفتند تجارت و برداشت می کنیم. اما مومنانی هم بودند که نه به چراغ جادو بلکه به آن حقیقتی که عالم دست اوست اعتقاد داشتند. این گروه اعتقاد داشتند روزی دست خداست.

زندگی کارمندی به ما آموخت روزی دست خدا نیست بلکه سر ماه اینقدر در حساب شماست. چه از خدا بخواهی و نخواهی پولت را می گیری. اما برخی خبر ندارند نه تنها روزی که زندگی دست خداست.

خدای عالم است که می تواند شما را هشیار کند تا از تصادفی که در انتظارتان هست، جلوگیری شود. آنجا که فرمود صدقه بلا در دفع میکند. اراده کرد که اگر تو به فکر بنده محتاج من بودی من به فکر ذهن محتاج تو خواهم بود.

زندگی می تواند با خدا باشد و پر از رنگ خدا و چه کورند کسانی که خدا را نمی بینند خدایی که در همین نزدیکی هر روز و هر لحظه برای ما نقش ها می آفریند. و ما تصور می کنیم هیچ حقیقتی نیست. مگر آن کوهنوردی که در کوه هیچ امیدی ندارد و هیچ فاصله ای از مرگ ندارد جز خدا از چه کسی میتواند مدد بخواهد.

خدا هست و خوش به حال آنکسی که با خدا غذا می خورد با خدا تجارت و کار می کند با خدا می خوابد و با خدا بیدار می شود. این وسط آن گروه که با خدایند گاهی دوست دارند با خدایشان خلوت کنند و از او بخواهند. چرا که مومن حیا می کند از خدای خود امری را طلب کند. آنقدر حیا دارند که خدا شبی را اختصاص می دهد که فقط بخواهند.

شب آرزو و آن جوان دل ها آرزوهای بزرگ دارند. چرا که گفته اند بر جوانان آرزو عیب نیست. منظور نه اینکه نمی داند. جوان به آرزو اعتقاد دارد و به آنکه از او خواسته است و کمتر در پیچ و خم روزگار تن با جبرهای روزگار می دهد. این خاصیت روحیه جوانان است که جبر شکنند و سنت شکن.

اما گروه دیگری هم هست که شب و روزشان یکی شده روزهایشان یک رنگ است. این گروه خسته دلانی اند که گمشده ای دارند که آن را در دنیا جستجو میکنند و نمی یابند.

خدا شب آرزوها را برای آنها هم قرار داده است که بیایند و بخواهند. چرا که اگر عنایتی شود رمضانشان آباد می شود و اگر رمضان آباد شد زندگی آباد می شود و اگر زندگی آباد شود آخرت آباد میشود.

این شب همه می توانند بیایند و بخواهند. خدا شب را مایه آرامش قرار داد و فریاد زد اهل زمین بخواهید تا اجابت کنم و هر شب خدا منتظر است بنده ای خدا را بخواند و خدا را بخواهد. می گویند یک شب که هزار شب نمیشود چه زیبا گفته اند همین است پس سعی کنیم آن شب را پاسداری کنیم. آن شب را زنده کنیم و خودمان را احیا کنیم.

اگر شب ۱۹ رمضان را از دست بدهیم. شب های دیگر قدر هست. ولی شب آرزوها یک شب است. خوش به حال آن گروه که شان چنین شبی را نگه می دارند. و آرزو می کنند آرزوهای بزرگ. آرزوی ظهور یک وجود نورانی بر زمین.

گفته اند زمان جایگاه دارد زمان تفاوت دارد. زمان هم روح دارد. از جمله آن زمان های خاص شب آرزوهاست. مکان هم شان دارد. خوشا کسانی که این زمان خاص را در مکانی که در آن رهگذرانش کمتر گناه کرده اند، سپری می کنند و خوشا کسانی که این زمان نورانی را در کنار نورانی ترین مکان های زمین به صبح می رسانند.