دیروز «نخست وزیر امام»، امروز« نوه امام»

به گزارش شاهین نا؛ آمدن ها و رفتن ها در عرصه سیاسی ایران برای طیفی به نظر نباید بدون حاشیه باشد و همواره می بایست با بلوا و آشوب همراه شود. معیارها و مولفه های بازیگری در سیاست ایران برای همگان مشخص است اما گروهی سعی دارند این فضا را با حربه هایی به شکلی درآورند که بر طبق میل آنها کنشگری صورت گیرد. همین عدم انطباق با شرایط، محیطی را فراهم می کند که ازیکسو به اموری بتازند که ریشه های نظام جمهوری اسلامی برگرفته از اندیشه های امام خمینی (ره) است و از سوی دیگر به صورت متناقض خود را در هاله ای از عشق به امام (ره) نشان دهند.

مبدا تاریخی خود را سال 1387 و در نهایت انتخابات ریاست جمهوری 1388 قرار می دهیم هرچند این جریان در تمامی برهه های تاریخ انقلاب اسلامی خود را امامی تر از بقیه می دانستند. دولت نهم در راس امور اجرایی کشور قرار داشت و رقیب نیز برای از دور خارج کردن احمدی نژاد در پی کاندیداتوری شخصی بود که بتواند برای اولین بار در تاریخ جمهوری اسلامی، رئیس جمهور سکاندار امور را در انتخابات شکست دهد. پس از آنکه رئیس دولت اصلاحات، محمدخاتمی، در سنجش های اولیه نشان داد قدرت مقابله با احمدی نژاد را ندارد، به ناگهان میرحسین موسوی از جعبه خارج شد و در میدان رقابت ها قرار گرفت.

بیش از بیست سال بود که میرحسین موسوی از عرصه های قدرت سیاسی به دور بود و تنها کارنامه سیاسی اش به دو دوره نخست وزیری در دهه 60 شمسی ختم می شد. دوره ای که با حضور امام خمینی (ره)، به صورت نوستالژیک در اذهان مردم ایران باقی مانده بود. جریان اصلاحات، دو مقوله را به صورت مخلوط به سوی عرصه انتخابات عرضه کرد. معیارها و مولفه های اصلاح طلبی موسوی با اصطلاح “نخست وزیر امام” همراه شد. تا از یکسو سبد رای اصلاح طلبی را به دست آورد و از سوی دیگر با استفاده از نام امام، جریان های انقلابی و علاقمند به امام را نیز جذب کنند. تمام اهداف و برنامه های ستاد موسوی زیر این هاله مقدس گرایی پنهان می شد و توجیه گر اقدامات غیرقانونی وی بود.

عنوان “نخست وزیر امام”، بر این اساس مورد تاکید قرار می گرفت تا سبدهای رای در شهرستان ها و روستاها با یادآوری آن دوران، به سمت موسوی روانه شود. همچنین، از این عنوان برای نشان دادن مظلومیت خود ساخته، این نامزد انتخاباتی نیز استفاده شد. اما آنچکه در روز انتخابات و پس از آن روی داد، مشخص کرد سواستفاده از نام امام، برای این جریان، نتوانست ثمری داشته باشد و ماهیت اصلی این گروه با حوادث پس از انتخابات و توهین ها نسبت به نظام و بنیانگذار آن روشن گردید. رویارویی با نظام جموری اسلامی ابرهای مه آلود را از روی این جریان به کنار زد و واقعیت ها عیان گشتند.

اصلاح طلبان و حامیان میرحسین موسوی، برای زدن ریشه های نظامی به میدان آمده بودند که امام خمینی (ره) برای آن خون دل ها خورده بود. انتساب به امام تنها یک حیله برای جذب آراء بود و در اصل هیچ اهتمامی به اندیشه های امام وجود نداشت. خسارت ها برای منافع و امنیت ملی ایران، به حدی بود که تا به امروز تاثیر آن در فضای کشور باقی مانده است. با تمامی این احوال اما بار دیگر و در آستانه دو انتخابات مهم مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری، مشاهد می شود، با نام امام به ارکان نظام جمهوری اسلامی حمله می شود و با به میدان کشیدن سیدحسن خمینی عملیات و کنشگری جریان اصلاح طلبان به حربه انتساب به امام خمینی (ره) دست یازیده اند. انتساب به حضرت امام به دکانی دو نبش برای اصلاح طلبان تبدیل شده تا حصارهایی را که در اطراف خود ایجاد کرده اند دور بزنند. این بار نیز کسی را به میدان آورده اند که خونزاد خمینی باشد و با چنین انتسابی تمام موانع پیشروی را از مسیر بردارند.

حضور سیدحسن خمینی، این روحانی 43 ساله حوزه علمیه قم همچون میرحسین موسوی با حاشیه های فراوانی همراه گشته است. بیش از یکسال بود که رسانه های اصلاح طلب به صورت روزانه و هفتگی از وی سخن به میان می آوردند و از لزوم پوشیدن لباس سیاست توسط سیدحسن و مزایای آن برای نظام جمهوری اسلامی سخن گفتند. از سوی دیگر نیز، از سوی شخصیت هایی چون هاشمی رفسنجانی، سیدحسن خمینی بر قله علم و دانش و فقاهت قرار گرفت و لقب “علامه” به پسوند “نوه امام” تبدیل شد. به نظر این جریان، همین نوه امام بودن برای او کافی است و کسی نباید به خاطر وجود چنین نسبتی، از گل نازکتر به سیدحسن بگوید!

از سوی دیگر، جریان اصلاح طلب و رسانه های وابسته به آن، حضور سیدحسن خمینی در عرصه سیاست را کابوس تندروها نامیدند تا بدین صورت با ایجاد دو قطبی حامیان سیدحسن و مخالفان تندروی او، نظر افکار عمومی را به سمت خمینی جوان جلب کنند. زمانی که به موعد ثبت نام نامزدهای مجلس خبرگان نزدیک شدیم، شانتاژ خبری گسترده ای از آمدن یا نیامدن سیدحسن خمینی صورت گرفت و به گونه ای تبلیغات صورت گرفت تا چنین حضوری را مطالبه عمومی نشان دهند. حساسیت ها زمانی بالا گرفت که هاشمی رفسنجانی نیز در اقدمی موازی به اظهاراتی پرداخت تا مجلس خبرگان پیش رو را به عنوان تعیین کننده ترین مجلس پس از انقلاب نشان دهد. بحث از رهبر بعدی نظام، شورایی کردن رهبری و تغییر سازوکارهای نظارتی خبرگان بر نهادهای زیرنظر رهبری و فعالیت های رهبر از جمله پررنگ ترین آنها بود.

همزمانی چنین اظهاراتی و بسیج کردن نام ها برای حضور در خبرگان، خواهی و نخواهی اذهان را به سمت وجود پروژه خطرناکی می برد که کل انتخابات را تحت الشعاع خود قرار می دهد. جنجال ها و حاشیه های حضور نامی چون سیدحسن خمینی و استفاده از چنین پتانسیلی برای پیش بردن اهداف اعلامی و پنهانی، در حالی ادامه پیدا کرده که کوبیدن و هجمه به شورای نگهبان انقلاب اسلامی، با بهره گیری از همین نام صورت می گیرد. ایجاد پیشفرض “استفاده شورای نگهبان برای حذف نوه امام”، در رسانه های منتسب، تا به امروز جنجال های بسیاری به دنبال داشته است.

آزمون اجتهاد شورای نگهبان که اصلی ترین روش این شورای برای سنجش اجتهاد نامزدهای خبرگان است، مورد چالش جدی قرار گرفت. سیدحسن خمینی در این آزمون شرکت نکرد و رسانه های اصلاح طلب و حامی وی، پس از این عدم حضور، به صورت روزانه از مراجع و مجتهدین حوزه های علمیه، تاییدیه هایی را رو می کنند تا شورای نگهبان را به چالش بکشند. با تمامی این حاشیه ها اما سیدحسن خمینی، هیچ موضع و اظهارنظری در این خصوص نکرده تا تیم تبلیغاتی کار را پیش ببرد! چنین سازوکاری به روشنی از توهم وجود مصونیت و مقدس مآبی کاذب پرده برمی دارد که برای سیدحسن خمینی چنان شان و منزلتی در نظر گرفته می شود تا وی را ورای سنجش از طریق روش های مرسوم و مورد وثوق قرار دهند.

در انتخابات سال 88 از نخست وزیر امام سخن به میان آمد و در حال حاضر نیز از نوه امام مایه گذاشته می شود. هیزم فتنه 88 توسط جریان اصلاح طلب و حامیان موسوی و نخست وزیر امام! بر آن آتش زد، آیا سید حسن خمینی این اجازه را خواهد داد تا با نام نوه امام، هیزم فته ای دیگر مهیا شود و او را در میدانی قرار دهند تا آتش را شعله ور کند؟ تمامی حاشیه ها و جنجال های چندماه اخیر، نشانه ای جزء این نیست تا بار دیگر، نام امام خمینی (ره) را قربانی امیال سیاسی زودگذر کنند.

فرهنگ