نقطه ی تلاقی نقد و طنز
هر گاه در تربیت تفکر انتقادی تعلل شود لاجرم مردم ابتدا نگاه بدبینانه به نقد خواهند داشت، آنان نقد را از برنامه ی فرهنگی خودشان حذف خواهند کرد و رفته رفته مزاح را هم تحمل نمی کنند چرا که هر نقدی را تهمت و هر طنزی را توهین می انگارند.
به گزارش پایگاه خبری شاهین نا؛ بهمن اورانی در چشمه نوشت/ هر جا باد روزگارش خوش، استاد روانشناسی ایی داشتیم که می گفت پ: هرگاه در انظار عمومی سکندری خوردی و نقش زمین شدی و بیش از آنکه رنگ رخت سرخ شود و خجالت بکشی، خودت خنده ات گرفت، بدان از سلامت روح و روان برخورداری …
او معتقد بود، کسانی که رفتار و حرف های خودشان را دستمایه طنز و وسیله مزاح قرار می دهند به مراتب سالم تر از افراد خشک و ترشرو هستند، می گفت : افراد عبوس انتقاد پذیر نیستند و کمتر دیده شده اینطور افراد در برابر منطق نیز تواضع نشان دهند …
در ابعاد گسترده تر نیز واقعیت همین است، جوامعی که از فضای صمیمیت، انعطاف و مزاح درونی فاصله می گیرند و در اخلاق و رفتار جدی و غرور آمیز افراط می کنند بطور اجتناب ناپذیری در دام تنش و عصبانیت گرفتار می شوند …
اما شاید تقدم در دلایل انعطاف ناپذیری این جوامع را پیش ازهر جا باید در فقدان مهارت نقد و آموزش تفکر انتقادی جستجو کرد …
هر گاه در تربیت تفکر انتقادی تعلل شود لاجرم مردم ابتدا نگاه بدبینانه به نقد خواهند داشت، آنان نقد را از برنامه ی فرهنگی خودشان حذف خواهند کرد و رفته رفته مزاح را هم تحمل نمی کنند چرا که هر نقدی را تهمت و هر طنزی را توهین می انگارند …
این جوامع دچار خود سانسوری می شوند و بدون دخالت اصحاب قدرت ،خود به یکدیگر اجازه هیچ گونه نظری به قصد اصلاح امور نمی دهند…
خطر آنجاست که تحمل ناپذیری دولتمردان هر جامعه نسبت به نقد و غفلت دستگاه های آموزشی و تربیتی در ترویج تفکر انتقادی ،آستانه ی تحمل جامعه را پائین آورده و آن را به حذف تدریجی شوخی و مزاح و شاید حذف خنده سوق دهد …