خاطرات خواندنی یک رزمنده اصفهانی از عملیات بیت المقدس

به گزارش شاهین پرس؛ حاج علی شاه نظری از ایثارگران دوران دفاع مقدس استان اصفهان لشکر ۱۴ امام حسین است. او از جمله رزمندگانی است که در جریان آزادسازی خرمشهر حضورداشته و خاطرات زیادی از عملیات بیت المقدس دارد. به مناسبت فرارسیدن سوم خرداد و سالروز آزادسازی خرمشهر بخشی از خاطرات این رزمنده اصفهانی را که به همت حوزه هنری استان اصفهان در نخستین جشنواره ملی «حماسه گویان» ثبت و منتشر شده است، با هم مرور می کنیم.

«در عملیات بیت المقدس آزادسازی خرمشهر برای اولین بار بود که به جبهه اعزام شده بودم، چون تا پیش از آن سنم اقتضا نمی کرد و نهایتاً با آغاز سال ۱۳۶۱ بعد از عملیات فتح المبین در حالی که ۱۷ سال و نیم پیدا کرده بودم اجازه پیدا کردم وارد جبهه شوم.

دقیقاً قبل از عملیات بیت المقدس سه تا مرحله داشت که مرحله اولش عبور از کارون تا رسیدن به جاده اهواز خرمشهر، مرحله دوم عبور از جاده اهواز خرمشهر به سمت دژ و نهایتاً یکم خرداد سال ۶۱ برای آزادسازی خرمشهر پیش بینی شده بود. فرمانده گردان ما شهید بزرگوار علی موحددوست ما را شب عملیات توجیه کرد گفت: «بچه ها اگه شل بیاین سفت میخورین» خیلی با یک زبان محاوره ای خودمانی و دوست داشت آن چیزی که در وجودش هست برای توجیه بچه های رزمنده با زبانی خیلی خودمانی برساند که در این عملیات کار مشکل است و باید خیلی به اصطلاح تلاش کنیم تا بتوانیم خرمشهر را آزاد کنیم. از این اصطلاح استفاده می‌کرد که «بچه ها اگه شل بیاین سفت می خورین» من خیلی آن شب ذوق و شوق داشتم که به یکی از آرزوهای خودم که از ابتدا دنبالش بودم برسم که در آزادسازی خرمشهر حضور داشته باشم. انصافاً شاید این حرف حالا زده می شود غیر قابل باور باشد ولی من قبل از آزادسازی خرمشهر آرزو داشتم که توی این عملیات برای آزادسازی باشم. خدا چنان به من توفیق دادکه دو مرحله را بدون اینکه هیچ گونه اتفاقی برای من بیفتد گذراندم و برای مرحله سوم آماده شدم. نهایتا شب عملیات همان صحبت فرمانده گردان موحددوست اتفاق افتاد بچه ها خیلی آن شب تلاش کردند. خیلی می دویدیم، خیلی درگیر شدیم و درهم کوبیدیم تا رسیدیم به خود شهر خرمشهر و آن را در محاصره قرار دادیم. گردان ما به نام امام رضا از تیپ امام حسین(ع) (که آن زمان هنوز لشکر نشده بود) سمت گمرک عمل کرده بود. شبی که شهر را محاصره کامل کردیم همانجا ماندیم. فردای آن روز که تقریباً همان دوم خرداد می شد ما شهر را در محاصره داشتیم و در همان ضلع سمت گمرک مانده بودیم. بعثی ها در یک نیم دایره بزرگ، به شدت در محاصره بودند. ما منتظر بودیم که دستور رفتن داخل شهر خرمشهر را بهمان بدهند تا اینکه نهایتاً صبح روز سوم خرداد من تکبیرة الاحرام نماز صبح را گفتم و همینطور داشتم رکعت اول نمازم را می خواندم که یک دفعه یکی از رفقا گفت: عراقیا! عراقیا!

من دیگر حین نماز اسلحه ام را برداشتم و همینطور بدو بدو توی مسیر آن رکعت دوم نماز را خواندم. یادم‌ می آید خودم رو از خاکریز به پشت یک اتاقی رساندم داخل یک نخلستان در همان کنار گمرک خرمشهر. بعد دیدم که سی چهل تا از این بعثی ها توی این نخل ها و نهرها که نسبتا گود هم بود دارند جابه جا می شوند. نهایتاً من پشت آن اتاقک سنگر گرفتم. من فقط از عربی یک کلمه بلد بودم. گفتم: تعال! دیدم اینها متوجه شدند که ما اومدیم جلوتر و روی شان اسلحه کشیدیم. این ها اسیر شدند آمدند به سمت ما. وقتی ما این ۳۰-۴۰ نفر را هدایتشان می‌کردیم به سمت عقب و پشت خاکریز، دیدیم یکی از آنها عقب تر از بقیه و با فاصله داره میاد و من احساس کردم شاید قصدی دارد و می خواهد اقدامی انجام بدهد. مصمم تر شدم که بیشتر نگاه بکنم که ببینم چه اقدامی می کند. بعد دیدم آمد جلو و به ۳-۴ متری من رسید. ناگهان دستش را دراز کرد به صورتی که میخواهد با من دست بدهد. من دیگر متوجه شدم که این اقدام جنگی و عملیاتی نمی خواهد انجام بدهد. لذا من دستم را دراز کردم توی دستش گذاشتم. دستش و بدنش خیلی می لرزید. چهره اش خیلی زرد شده بود. نگاه کردم به این یال و کوپال و به این درجه و لباس هایش. دیدم که از این عقاب و ستاره و خرچنگ و اینها زیاد روی این شانه اش هست. احساس کردم که این یکی از فرمانده ها است. کلت کمری خیلی قشنگی داشت. جلدش هم خیلی زیبا بود. من خلع سلاحش کردم و کلتش را گرفتم ولی جاکلتی اش را نگرفتم. زود انتقالش دادم پشت خاکریز. به ما گفتند ببریمش عقب. ما او را با بقیه اسرا بردیم به محلی که اسرا را تحویل می دادیم. حالا ما از پشت سر می رفتیم و بعد مثلاً چون بلد نبودیم به عربی بگوییم برو، از پشت سرشون که می رفتیم می‌گفتیم: تعال! ما می دیدیم اینا هی بر می گردند نگاه به عقب میکند بعد ما عصبانی می شدیم که چرا می ایستند. بعد تند تند می گفتیم تعال! تعال! و دست مان را حرکت می دادیم به سمت جلو! ولی چون می گفتیم تعال اینها فکر می‌کردند که یعنی بیا! چون ما بلد نبودیم. خلاصه بردیمشان که تحویلشان بدهیم. دیدیم که این جا که اسرا را تحویل می گیرند یکی از این مسئولین که تحویل می‌گرفت از ما پرسید که این اسیر را کی آورده؟ گفتیم ما آوردیم. من هم آن موقع کوچک. بودم اصلاً مو توی صورتم نبود. گفتم: چطور؟ گفتند این یک سرتیپ عراقی است. من به شوخی گفتم: ما اینو ته تیپ گرفتیم! سرتیپ نبود!

خلاصه آن روز یه روز خیلی قشنگی بود. من اصلا تا حالا هیچ صحنه ای از دفاع مقدس به زیبایی آزادی خرمشهر توی ذهنم ندارم. طوری که از هر گوشه و کنار شهر اسیر بیرون می آمد و بیش از ۱۱ هزار اسیر را توی خرمشهر گرفتیم.»

انتهای پیام/