چه دادیم و چه گرفتیم؟!

      پرسش درباره سفر نيويورک است، سفري که طي چند روز گذشته پيرامون دستاوردهاي آن تبليغات پرحجم و گسترده اي شده و اين تبليغات کماکان ادامه دارد. پرسش اما، اين است که جناب رئيس جمهور محترم و هيئت همراه ايشان در سفر نيويورک و در تعامل با آمريکا و متحدانش «چه داده اند و چه گرفته اند»؟ و در اين باره گفتني هايي هست؛

به گزارش پایگاه خبری شاهین نا، حسین شریعتمداری در یادداشت امروز خود هفتم مهرماه در روزنامه کیهان نوشت: پرسیدن که عیب نیست. مخصوصا از کسانی که «دانستن را حق مردم» می دانند! و طی سه دهه گذشته بارها بر این «حق» اصرار ورزیده اند. از این روی، پرسشی که در پیش است و آنچه این نوشته در پیوست خود دارد، نباید دولتمردان محترم را آزرده خاطر کند و یا این تلقی را پدید آورد که قرار است زحمات متراکم و روزهای پرکار آنها نادیده گرفته شود. پرسش درباره سفر نیویورک است، سفری که طی چند روز گذشته پیرامون دستاوردهای آن تبلیغات پرحجم و گسترده ای شده و این تبلیغات کماکان ادامه دارد. پرسش اما، این است که جناب رئیس جمهور محترم و هیئت همراه ایشان در سفر نیویورک و در تعامل با آمریکا و متحدانش «چه داده اند و چه گرفته اند»؟ و در این باره گفتنی هایی هست؛

۱- سخنرانی آقای دکتر روحانی رئیس جمهور محترم کشورمان در مجمع عمومی سازمان ملل متحد و مصاحبه های بعدی ایشان با رسانه های آمریکایی، اگرچه در برخی از موارد که به آن اشاره ای گذرا خواهیم داشت، خالی از کاستی نبود ولی در مجموع می توان اظهارات جناب روحانی را در تاکید بر سیاست های کلان نظام، حمایت و دفاع از حقوق مردم شریف ایران و استدلال ها و مستنداتی که برای این منظور ارائه کرده بودند، مثبت ارزیابی کرده و مخصوصا بخش هایی از آن را شایسته تقدیر دانست. این بخش از سخنان رئیس جمهور محترم کشورمان با عصبانیت دشمنان تابلودار ایران اسلامی، مخصوصا رژیم صهیونیستی روبرو شد تا آنجا که نتانیاهو با شتابزدگی به اوباما و دولتمردان آمریکایی هشدار داد «فریب لفاظی های روحانی را نخورند»! لحن آرام و اظهارنظرهای آمیخته به آرامش آقای روحانی در سخنرانی ها و مصاحبه ها، مخصوصا آنجا که با استدلال منطقی و محکم همراه بود نیز – که نمونه های فراوانی از این دست را می توان آدرس داد- تحسین برانگیز بود. اما لحن ملایم رئیس جمهور محترم کشورمان و نشانه ها و پیام هایی که از خواست جدی ایشان برای فرو ریختن دیوار بلند بی اعتمادی میان ایران و آمریکا حکایت می کرد نه فقط غیر از «وعده های نسیه» و لفاظی های بی پشتوانه مقامات آمریکایی هیچ دستاورد دیگری به دنبال نداشت بلکه به گونه ای که اشاره خواهیم کرد کفه مواضع طلبکارانه و خواسته های باج خواهانه حریف را نیز سنگین تر کرد.

۲- متاسفانه نرمش رئیس جمهور محترم کشورمان در مقابل حریف، تنها به لحن ایشان در گفتار خلاصه نشده بود بلکه جناب روحانی – شاید بی آن که متوجه باشند و یا بخواهند – در برخی از مواضع خود به گونه ای سخن گفتند که از دیپلمات کارکشته و پرسابقه ای نظیر ایشان دور از انتظار بود. آقای روحانی در پاسخ به خبرنگار سی.ان.ان که نظر ایشان را درباره «هولوکاست» پرسیده بود، به اظهارات قبلی خود دراین باره اشاره کرده و گفتند؛ من دیپلمات هستم و نه مورخ و دراین باره – هولوکاست – باید مورخان نظر بدهند. این در حالی است که جناب روحانی می توانست با استفاده از این پاس – به قول والیبالیست ها – آبشار محکمی بر زمین حریف بکوبد و در ادامه پاسخ خود اضافه کند «البته تعجب می کنم که چرا به هیچ مورخی اجازه تحقیق و بررسی در این زمینه داده نمی شود.» این پرسش می توانست توپ هولوکاست را در میدان حریف بیندازد و جناب روحانی باید می دانستند که ممنوعیت تحقیق درباره هولوکاست یکی از پاشنه آشیل های به شدت آسیب پذیر صهیونیست ها و غرب است.
و یا در سخنان دیگری به عنوان یک نظر تعیین کننده و برگ برنده! پیشنهاد دادند که اسرائیل (!) نیز باید به معاهده NPT بپیوندد. این پیشنهاد ایشان به نوشته روزنامه صهیونیستی «هاآرتص» هیئت های سیاسی را «بهت زده» کرد. چرا، زیرا پیشنهاد آقای روحانی، «امتیاز» بزرگی بود که رژیم صهیونیستی به عنوان یک آرزو دنبال می کند و آن، به رسمیت شناختن موجودیت اسرائیل است!

۳- مروری گذرا بر مواضع رسما اعلام شده مقامات آمریکایی به وضوح نشان می دهد که حریف نه فقط در مقابل نرمش ها و امتیازات ارائه شده از سوی رئیس جمهور محترم کشورمان هیچ امتیازی – تاکید می شود که هیچ امتیازی – نداده است، بلکه این نرمش و تسامح را به حساب نیاز جمهوری اسلامی نوشته و به روال بارها تجربه شده، به جای امتیاز در مقابل امتیاز، بر مطالبات باج خواهانه خود از جمهوری اسلامی ایران نیز افزوده است.

آقای ظریف بعد از مذاکره با وزرای خارجه ۱+۵ و گفت وگوی اختصاصی و جداگانه با وزیر امور خارجه آمریکا، از مذاکرات ابراز خشنودی کرد و توضیح داد که ظرف حداکثر یکسال همه مسائل حل شده و تحریم ها برداشته می شود. اما جان کری، بلافاصله بعد از این نشست در مصاحبه با خبرنگاران، فهرستی طولانی از مطالبات غیرقانونی آمریکا را مطرح کرد و بی آن که بگوید آمریکا در مقابل این مطالبات فراقانونی، غیر از لفاظی چه امتیازی را روی میز می گذارد گفت؛ اقدامات عملی ایران برای اعتمادسازی می تواند شامل دسترسی سریع بازرسان به تاسیسات فردو، امضای پروتکل الحاقی، توقف داوطلبانه غنی سازی در حد بالاو… باشد. خبرگزاری رویترز به نقل از اعضای کنگره آمریکا نوشت؛ «بیشتر اعضای کنگره، [آقای] حسن روحانی را فریبکار می دانند»! «ادر ویس» رئیس کمیته امور خارجی مجلس نمایندگان آمریکا اعلام کرد «ما می توانیم از طریق تحریم های فلج کننده به اعمال فشار بیشتر بر ایران ادامه دهیم! کاترین اشتون پس از پایان مذاکره با هیئت ایرانی گفت؛ در بسته پیشنهادی ۱+۵ تغییری ایجاد نشده است! رابرت منندز رئیس کمیته روابط خارجی سنا اعلام کرد که باید بر شدت تحریم ها علیه ایران افزوده شود، تعدادی از نمایندگان کنگره، از جمله «لیندسی گراهام» و «مک کین» با صدور بیانیه ای خطاب به اوباما، نوشته اند «ما نباید به ایران اجازه بدهیم از چانه زنی به عنوان ابزار فریب و خرید وقت استفاده کند»! و دهها نمونه دیگر که در گزارش ها و ستون اخبار ویژه امروز کیهان به مواردی از آنها – فقط به عنوان مشتی از خروارها – اشاره شده است.
و اکنون باید از رئیس جمهور محترم و هیئت بلندپایه همراه ایشان پرسید که آیا می توانند فقط به یک نمونه از واکنش مثبت و حاکی از امتیاز مقامات رسمی حریف که در پاسخ به «نرمش»! جناب روحانی ارائه شده باشد اشاره کنند؟! اگر پاسخ منفی است – که منفی است – دستاورد سفر چیست؟!

۴- آخرین بخش از سفر نیویورک که باید آن را تاسف بارترین پرده و بزرگترین امتیازی دانست که رئیس جمهور محترم کشورمان به حریف داده است، مکالمه تلفنی ایشان با رئیس جمهور آمریکاست که در آخرین دقایق حضور رئیس جمهور کشورمان در نیویورک و هنگام ترک آمریکا به سوی ایران صورت پذیرفته بود. این رخداد از دو زاویه قابل ارزیابی است؛
الف: خانم سوزان رایس، مشاور امنیت ملی آمریکا بلافاصله بعد از انجام مکالمه تلفنی یاد شده در مصاحبه با سی.ان.ان گفت؛ تماس تلفنی با اوباما به درخواست آقای روحانی صورت پذیرفته و تاکید کرد این درخواست برای ما تعجب آور بود. رایس می گوید؛ ما در اوایل هفته که اوباما در نیویورک بود تمایل خود را برای ملاقات وی با روحانی اعلام داشتیم اما طرف ایرانی نپذیرفت، ولی امروز – جمعه – در کمال تعجب از طرف آنها با ما تماس گرفته و اعلام شد که رئیس جمهور روحانی تمایل دارد در حالیکه می خواهد از نیویورک خارج شود با اوباما تماس تلفنی داشته باشد. از سوی دیگر اما، آقای روحانی هنگام ورود به تهران اعلام کرد که درخواست مکالمه از سوی آمریکا بوده است.

و اکنون سوال این است که اگر درخواست مکالمه از سوی آقای روحانی بوده است، آیا نسبت دادن آن به آمریکایی ها با شعار «دولت راستگویان» در تناقض نیست؟! و چنانچه این درخواست از سوی آمریکایی ها بوده است، نشان دهنده آن است که دولت آمریکا حتی در حد و اندازه اعلام نظر درباره یک مکالمه تلفنی هم صداقت نداشته و قابل اعتماد نیست، بنابراین پرسش بعدی آن است که جناب روحانی و هیئت بلندپایه همراه ایشان با چه تحلیل و تفسیری از ضرورت اعتماد به آمریکا یاد کرده و با آنهمه تبلیغات گسترده و پرحجم از تعامل اعتمادساز آمریکا به عنوان یکی از دستاوردهای سفر نیویورک یاد می کنند؟! و این چه «گام اعتمادسازی»! است که هیچیک از طرفین تماس حاضر نیستند مسئولیت آن را برعهده بگیرند؟!

ب: ممکن است گفته شود مگر یک تماس تلفنی صرفنظر از آن که کدام طرف در انجام آن پیشقدم شده است، چه امتیازی برای حریف تلقی می شود که در این باره باید گفت؛ آمریکا طی سی و چند سال گذشته و مخصوصا طی چند سال اخیر به مذاکره با ایران اسلامی نه برای حل و فصل مسائل فیمابین بلکه به «مذاکره برای مذاکره» نیاز مبرم و حیاتی داشته است، چرا که به وضوح می داند و بارها به صراحت اعتراف کرده است که انقلاب های اسلامی منطقه و نهضت های مقاومت از ایستادگی ایران اسلامی الگو گرفته اند بنابراین بلافاصله پس از مذاکره، می تواند انجام آن را با این پیوست برای دنیا و جهان اسلام – یعنی عقبه استراتژیک جمهوری اسلامی ایران – فاکتور کند که اگر الگوی شما ایران است، جمهوری اسلامی ایران نیز در نهایت و پس از سی و چند سال مقاومت چاره ای جز تسلیم شدن در برابر آمریکا و متحدانش نداشته است! فقط نگاهی به انبوه تفسیرها و تحلیل ها و گزارش های منتشر شده از سوی رسانه ها و مقامات آمریکایی و صهیونیستی بیندازید و ببینید که چگونه از مکالمه تلفنی مورد اشاره با عنوان «تسلیم ایران اسلامی»! و ضعف و ناچاری ناشی از فشار تحریم ها یاد کرده اند؟!
۵- و بالاخره گفتنی است که انتظار گشایش اقتصادی از مذاکره و رابطه با آمریکا نهایت ساده لوحی است و به این نکته و مستندات آن خواهیم پرداخت.