نرمالیزاسیون بی حجابی توسط سینماگران/ سینمایی که «ضد ارزش‌ها» را منتقل می‌کند

به گزارش شاهین پرس؛ مسئله نوع پوشش از خیابان ها به سینما و سینماگران نیز سرایت کرده است، البته این موضوع خیلی جدید نیست و سال هاست که با آن مواجه هستیم اما به نظر می رسد که این موضوع به یک مساله بسیار مهم و حیاتی برای اهالی سینما تبدیل شده است؛ روندی که سینماگران در پیش گرفته اند نشانگر این است که گویا فیلم‌سازان ما بیشتر از دغدغه نان، دغدغه نوع پوشش داشته به طوری که یکی از اهداف خود را ترویج بی حجابی قرار داده اند.

انقلاب اسلامی در سال 57 ایران و حاکمیت آن را دچار دگردیسی بزرگی کرد و توانست رژیم منحوس طاغوت را با تمام خدم و حشمی که داشت به زیر بکشد اما متاسفانه به نظر می رسد سینما به دست نیروهای انقلابی نیافتاد.

بسیاری از بازیگران پرورش یافته دوران طاغوت هستند که از صدقه سری انقلاب رشد کردند

محمد قهرمانی تهیه کننده سینما در مورد وضعیت سینمای ایران در گفتگو با دانا گفت: این تفکر موجود در سینما نشات گرفته از یک پایه ریزی است، ما بعد از انقلاب پایه و اساس سینما را تغییر ندادیم و خیلی آن را انقلابی نکردیم، غیر از یک مقطعی در دهه 60 که سینما در حوزه دفاع مقدس و انقلاب هنرنمایی کرد، بعد از آن دیگر سینما دست این فراد موافق لیبرالیسم هنری بود و در آن پیشرفت کردند و این نگرش در بین هنرمندان غالب شد، خیلی از این افراد پرورش یافته از دوران طاغوت هستند، این طور نیست که با انقلاب همراه و متحول شده باشند، انقلاب به این ها لطف داشت و میدان را برای ان ها باز گذاشت اما این ها از این فرصت سوء استفاده کردند؛ اگر ما بخواهیم یک سینمای کاملا هنرمندانه و انقلابی داشته باشیم باید آن پایه و اساس را که این افراد به وجود آورده اند بکوبیم و از نو بسازیم، انقلاب یعنی زیر و رو کردن، متاسفانه در حوزه فرهنگ این کار را نکردیم.

فرهنگ و هنر از هم جدا نیستند، در هم تنیده و می لولند و تمامیت غشا فکری یک جامعه را با هم می سازند؛ قطعا اگر بخواهیم یک موضوع فرهنگی را به جامعه بفهمانیم و یا به قول معروف فرهنگ سازی کنیم بستری بهتر از هنر را نمی توانیم برای آن بیابیم و در بین هنر هم، هنری تاثیرگذارتر از سینما را سراغ نداریم.

اگر به دو دهه گذشته در سینما نگاهی بی اندازیم متوجه می شویم که به هر طریق و حربه ای که شده، برخی از فیلمسازان سعی بر این داشته اند که در فیلم هایشان حجاب را کمرنگ و روابط دختر و پسر را عادی جلوه دهند.

21 تیرماه در خاطر مردم ایران یادآور حادثه تلخ و ناگواری است، روزی که در آن دژخیمان حکومت جلاد پهلوی شمار زیادی از مردم مسلمان کشورمان را که به اعتراض علیه فرمان کشف حجاب از سوی رضاشاه مخلوع، در مسجد گوهرشاد مشهد برخاسته بودند به گلوله بستند و عده فراوانی در این هجوم وحشیانه‌‌ی جنود و مزدوران رژیم فاسد طاغوت به فیض شهادت نائل شدند.

چه می شود چنین مردمی که برای حفظ حجاب در برابر گلوله سینه ستبر می کنند و خون می دهند، اما اجازه نمی دهند چادر و روسری از سر زن و دختر ایرانی برداشته شود اما اکنون که در حکومتی اسلامی زندگی می کنیم، سلبریتی هایمان که متاسفانه فرهنگ ساز هم هستد، تمام تلاششان بر این است حجابی که خون ها برای آن داده شده را از سر دختران و زنان ایرانی بردارند.

اعظم بروجردی نویسنده و کارگردان در مورد حجاب اهالی سینما و تئاتر در گفتگو با دانا گفت: باید به نوع مدیریت مان در خانواده ها توجه کنیم و حواسمان جمع باشد که چگونه و کجا زندگی می کنیم؛ اگر با این افراد بی حجاب برخورد کنند می گویند که حجاب مان اجباری است و آزادی نداریم؛ طی یک سفر که به کشور مالزی داشتم دیدم 90 درصد افرادی که از ایران به آنجا آمده بودند تنها به این دلیل که حجاب از سر بردارند سفر کرده بودند، هیچ مشکل دیگری نداشتند؛ اما اگر یک مقدار عاقل بودند می گفتند امنیتی که در قالب حجاب دارند در هیچ چیز دیگری نیست.

بازیگران مرد ایرانی با افتخار و کلی ذوق و شوق در کنار بازیگران زن خارجی می ایستند تا با آنان عکس بگیرند و پوستر فیلم هایشان بر روی بیلبوردهای سطح شهر نصب شود.

بازیگرانی که از دختران خیابان انقلاب حمایت می کنند و خود نیز در انتشار عکس های بی حجابشان از یکدیگر پیشی می گیرند هم متاسفانه در این مدت کم نبوده اند و تاسف‌بار تر از آن این است که برخورد مناسبی را با آن ها ندیده ایم.

این افراد کسانی هستند که در همین کشور زندگی کرده و تمام موفقیت هایشان را در همین جا و در همین نظام به دست آورده اند اما این که نمک می خورند و نمکدان می شکنند را باید بیشتر مورد بررسی قرار داد و این که چه چیزی و یا چه کسانی پشت پرده این این قضایا وجود دارند؛ مردم ایران که حتی پیش از گرایش به اسلام، حجاب را به عنوان پوشش برتر زنانشان رعایت می کرده اند، حال به نظر نمی رسد که این نوع بدحجابی و میل به بی حجابی به صورت خودجوش در آن ها به غلیان آمده باشد؛ سرنوشت فرهنگی جامعه به شدت تحت تاثیر رفتار و کردار هنرمندان آن قرار می گیرد، در نتیجه مدیران فرهنگی می بایست در این مورد چاره ای بیاندیشند.

انتهای پیام/